Atelier Tanaka ตอนที่ 2 : กิลด์นักผจญภัย(1)

กิลด์นักผจญภัย (1)

“ที่นี่ไงล่ะ”

หลังจากที่ถามคนในเมืองไปตั้งหลายคน ในที่สุดชั้นก็เจอคนที่ยอมบอกชั้นซะทีว่ากิลด์นักผจญภัยอยู่ที่ไหน

คนที่ช่วยชั้นชื่อว่า “ไมเคิล” ชั้นจะจำมันไว้ ในกรณีที่ชั้นรอดจากการถูกแขวนคอ ชั้นจะไปขอบคุณเขาทีหลัง

(ได้เวลาหาภารกิจทำซะแล้วสิ)

ประตูไม้สองข้างที่แกว่งไปมา ดูเหมือนออกมาจากหนังตะวันตก ข้างในนั้นเต็มไปด้วยผู้คนที่ดูหน้าตาน่ากลัวมากมาย

พวกเขาทั้งหมดจ้องมาที่ชั้น

(น่ากลัวชะมัด)

ชั้นเดินตัวสั่นเข้าไปตรงเคานเตอร์ ที่ยืนอยู่ตรงนั้นคือชายหัวล้านดูท่าทางแข็งแรงที่อายุพอๆกับตัวชั้น

“ขอโทษทีนะ ชั้นอยากจะทำภารกิจเพื่อหาเงินสักหน่อยน่ะ”

เขาตอบชั้นกลับมาตรงๆ

“เอ๋? นายอยากจะเป็นนักผจญภัยงั้นหรอ? อายุขนาดนี้เนี่ยนะ?”

“เอ่อ..ใช่แล้ว”

“......”

เขาทำหน้าตาลำบากใจ

“...ก็ได้ เขียนชื่อกับรายละเอียดลงบนกระดาษนี่ซะ”

“ได้เลย”

ตอนที่ชั้นยกมือขวาขึ้นมาบนเคาน์เตอร์ ชั้นก็ตระหนักถึงอะไรบางอย่าง

มันยังมีอึติดอยู่ อึของเมอเซเดสจัง

(ถ้าผู้ชายที่เคาน์เตอร์เห็นล่ะก็ เขาต้องเอากระดาษรับสมัครไปแน่ เกือบไปแล้วมั้ยล่ะ)

ชั้นรีบเอามือขวาล้วงลงไปในกระเป๋า

(นอกจากนั้น ตอนนี้กลิ่นตัวชั้นก็เหม็นมากอีกต่างหาก)

“เฮ้ มีอะไร?”

“......”

“...แล้วแกจะไม่เหม็นไปหน่อยรึไง? กลิ่นนั่นมันมาจากตัวแกใช่มั้ย?”

เขาจ้องมาที่ชั้น

(โอ๊ะ โอ)

แต่นั่นมันไม่ใช่ปัญหาที่ใหญ่ที่สุดของชั้น

ชั้นอ่านตัวอักษรที่ใช้ไม่ออก แน่นอนเลยว่าชั้นก็เขียนมันไม่ได้เช่นกัน

“ขอโทษทีนะ ชั้นอ่านกับเขียนไม่ได้น่ะ”

“เอ๋? ถ้างั้นก็แค่พูดมันออกมาสิ เดี๋ยวชั้นเขียนให้เอง”

“ขอบคุณ”

ชั้นหนีออกจากปัญหาที่น่าตกใจได้อย่างง่ายดาย

ชั้นบอกเขาเกี่ยวกับข้อมูลส่วนตัว และเขาก็เขียนลงไป เขาบ่นกับเรื่องกลิ่นตัวของชั้นออกมาเป็นระยะๆ

“ชื่อ?”

“ทานากะ...โยชิโอะ ทานากะ”

“ที่อยู่?”

“ที่นี่”

“อายุ?”

“36”

“คลาส?”

“อืม… คลาส 3A”

“หือ? ไม่เคยได้ยินคลาสแบบนั้นเลยนะ”

“อ่า…”

(คลาสอะไรฟะ?)

“โอ๊ะ ช่างมันเถอะ แกมีความสามารถพิเศษอะไรรึเปล่า?”

ชัดเจนเลยว่าชายที่อยู่ตรงเคาน์เตอร์ไม่อยากคุยกับคนสกปรกแบบชั้น ถ้าชั้นอยู่ในสถานะเดียวกับเขาชั้นก็คงรู้สึกแบบเดียวกัน

(ชั้นควรจะรีบทำให้มันเสร็จๆไป ข้อมูลที่ชั้นให้ยังไงมันไม่สำคัญจริงๆอยู่แล้วนี่ ใช่มั้ยล่ะ?)

“อืม..ชั้นเก่งเรื่องคอมฯน่ะ”

“คอมฯ???”

“ใช่แล้ว”

“เอางั้นก็ได้ คอมฯสินะ”

ชั้นเห็นว่าเขาเพิ่งจัดการกับช่องว่างช่องสุดท้ายบนกระดาษ ด้วยสิ่งนั้น การลงทะเบียนก็เป็นอันเสร็จสิ้น

“นี่ป้ายกิลด์ของแก”

“ขอบคุณ”

ชั้นได้รับแผ่นเหล็กที่มีขนาดประมาณการ์ดใบนึง

“อย่าทำมันหายล่ะ”

“ได้เลย”

“จะไปล่าก๊อบลินในป่าก็ได้ ถ้าแกทำไม่ได้ ก็ไปเก็บสมุนไพรแทน ทางกิลด์จะจ่ายให้สำหรับพวกมันทั้งคู่ แกอยู่แรงค์ F ดังนั้นนั่นเป็นงานที่แกสามารถทำได้”

“ชั้นเข้าใจแล้ว”

“ลาก่อน”

ดูเหมือนชั้นจะเสร็จเรื่องกับที่นี่แล้วล่ะนะ เพราะงั้นไม่มีประโยชน์ที่จะอยู่ที่นี่อีก ชั้นมุ่งหน้าออกไปหาพวกก๊อบลินกับสมุนไพร

◇◆◇

ชั้นออกมาจากเมืองได้อย่างไม่มีปัญหา ตอนที่ชั้นกลัวเข้าไป ชั้นก็จะผ่านไปได้ถ้าชั้นโชว์ป้ายกิลด์ขึ้นมา

หลังจากนั้น ชั้นเดินมาได้สักพัก ชั้นมุ่งหน้าไปยังที่ที่ดูมีต้นไม้หนาๆ ที่ชั้นเห็น ไม่นานนักชั้นก็มาถึง

“มันเป็นป่าสินะ”

ชั้นมาถึงป่าแล้ว! ป่าล่ะ!

อึที่ยังอยู่บนมือขวาของชั้น กับเสื้อผ้าชุดเดียวที่ชั้นใส่ตอนอยู่ในคุก

(งั้นชั้นคงต้องหาสมุนไพรเอาสินะ)

(แต่เดี๋ยวก่อน ถ้าชั้นเอาอึไปติดมันล่ะก็ คงแย่แน่ๆ)

(ชั้นควรจะล้างมือในแม่น้ำหรืออะไรแบบนั้นซะก่อน)

ชั้นเองก็หิวน้ำมาก และอยากจะซักเสื้อผ้าตัวเองด้วย ชั้นยังมีเลือดติดอยู่บนเสื้อจากการที่ถูกไอพวกนักเลงนั่นรุมกระทืบ

ดังนั้น ชั้นจึงมุ่งหน้าเข้าไปในป่า ใบไม้ส่งเสียงออกมาใต้เท้าทุกก้าวที่ชั้นเดินไป

ชั้นเดินต่อไป แต่ชั้นไม่เห็นแม่น้ำเลยสักนิด เห็นได้ชัดเลยว่าไม่ง่ายเลยที่จะหาเจอสักที่นึง

หลังจากที่เดินไปได้ประมาณชั่วโมงนึง ชั้นก็หลงทาง

“นี่มันยากชะมัดเลยแฮะ”

กี่ปีมาแล้วกันนะที่ชั้นเดินในที่ที่ไม่มียางมะตอยราด? มันน่าจะประมาณ 10 กว่าปีได้ ตั้งแต่ที่ชั้นเดินออกมาจากบ้านมากกว่าชั่วโมงน่ะ

(ชั้นจะทำยังไงดี?)

ชั้นไม่รู้ทางกลับเมืองอีกต่อไปแล้ว

เวทย์ฟื้นฟูของชั้นสามารถอาการเจ็บที่ขาได้ แต่ชั้นก็ยังหิวน้ำอยู่ดี ชั้นสงสัยว่าเวทย์ฟื้นฟูนี่ก็คงจัดการกับความหิวไม่ได้ด้วยเหมือนกัน ยิ่งกว่าพวกก๊อบลินหรือสมุนไพร ชั้นต้องการน้ำดื่ม อาหาร และเส้นทางกลับไปยังเมือง

“เฮ้!! สวัสดี!!”

ชั้นตะโกนออกมาพร้อมกับเดินต่อไปอย่างหดหู่ หลังจากที่ชั้นตะโกนออกไป ชั้นก็เห็นบางอย่างคล้ายๆก๊อบลินอยู่ข้างหน้า

“นั่นมัน”

“...มนุษย์งั้นหรอ?...”

ก๊อบลินนั่นก็สังเกตุเห็นชั้นเหมือนกัน แต่ไม่ได้โจมตีเข้ามา ชั้นเห็นว่าขากับเท้าของมันถูกตัดออกไป นั่นคงเป็นเหตุผล

“นั่นดูเจ็บมากเลยนะเนี่ย”

“คุ...นี่ คึง ที่ที่ฉานตะตายงั้นหรอ?”  [ก๊อบลินพูดแบบคาตาคานะ]

มันถือดาบอยู่ในมือ แต่เข่าของมันก็สั่นไปมา เลือดไหลนองอยู่ตรงเท้า มันน่าจะหนีจากการถูกโจมตีมา แต่ใกล้ตายจากการเสีบเลือด และดูเหมือนว่าตอนนี้แม้แต่ชั้นก็ใช้เพียงแค่กิ่งไม้จัดการมันได้

แต่มันคงทำชั้นรู้สึกไม่ดีน่ะสิ

“เฮ้ ก๊อบลิน มาทำข้อตกลงกัน”

“ข้..อ..ตก..ล..ง..?”

“ชั้นจะรักษาแผลให้ นายก็พาชั้นไปที่แม่น้ำ”

“อะ..อะไร..นะ..”

“ไม่ดีงั้นหรอ?”

“......”

เจ้าก็อบลินที่บาดเจ็บดูเหมือนกำลังคิดอยู่ ดูจากบาดแผลแล้วเนี่ย มันคงอยู่ได้อีกไม่นาน

“ด้าย ตกลง….”

มันพยักหน้า

(เลือกได้ดี ก๊อบลิน)

“แค่จำคำสัญญาของนายไว้ก็แล้วกัน”

ชั้นยังจำได้ว่าเกิดอะไรขึ้นล่าสุด ที่อัศวินศักดิ์สิทธ์ทำกับชั้น

(เอ๊ะ คงไม่เป็นไรหรอกใช่มั้ย? อีกอย่าง การถูกเอาดาบฆ่าเนี่ยคงไม่แย่ไปกว่าการหิวน้ำตายหรอก)

“เอาล่ะนะ…”

ชั้นคิดเกี่ยวกับการฟื้นฟูบาดแผลที่เห็น และพวกมันก็เริ่มสมานเข้าด้วยกันตรงหน้าชั้น เวทย์ฟื้นฟูใช้กับก๊อบลินได้เช่นกัน ชั้นไม่รู้หรอกว่าจริงๆแล้วมันชื่อเวทย์อะไร แต่มันก็ค่อนข้างน่าประทับใจอยู่นะ

“...รากสา..?”

“น่าจะเป็นอย่างนั้น”

ชั้นหยุดเพ่งการรักษาไปที่ก๊อบลิน

“นี่มัง...เวทย์ฝืนฟู?”

“เอาล่ะ ทีนี้ พาชั้นไปที่แม่น้ำที”

“..ด้ายย”

หลังเดินตามก๊อบลินไปสักพัก ชั้นก็มาถึงแม่น้ำ

◇◆◇

ในที่สุดชั้นก็ได้ล้างอึออกจากมือขวาที่ติดมาเป็นชั่วโมง

“อ่าา ลาก่อนเจ้ากลิ่นเน่าๆ”

ขณะที่ชั้นอยู่ที่นั่น ชั้นก็ซักเสื้อกับกางเกงไปด้วยเช่นกัน โดยที่ไม่มีคราบเลือดกับดินเปื้อนอยู่บนเสื้อผ้า มันก็ดูน่าใส่มากขึ้นไม่มากก็น้อยล่ะนะ ถึงการใส่เสื้อผ้าเปียกๆ มันจะรู้สึกไม่ค่อยดีนัก แต่ชั้นก็ทำอะไรกับมันมากไม่ได้ล่ะนะ

“ขอบคุณนะ ก๊อบลิน นายช่วยชั้นไว้จริงๆ”

“...แค่...ตอบ...แทง..บุน..คูน”

“ยังไงก็ตาม มีมนุษย์อาศัยอยู่แถวแม่น้ำนี่รึเปล่า?”

“น่าจะ..มี..มานุด..หยู่”

“เข้าใจล่ะ ถ้าอย่างนั้นชั้นน่าจะกลับได้อย่างปลอดภัยล่ะนะ”

หลังเสร็จจากการทำความสะอาดตัว ชั้นก็เริ่มคิดหาทางเอาตัวรอดในโลกนี้

“...มานุด..กามลัง..มา..ทำ..อาไร?”

“เอ๋? ชั้นน่ะหรอ?”

“ช่ายย”

แน่นอนว่าก๊อบลินกำลังคุยอยู่กับชายหน้าตาอัปลักษณ์ที่กำลังคุกเข่าใช้มือกวักน้ำขึ้นมาดื่มอยู่

“ตอนที่กำลังมองหาสมุนไพร ชั้นก็หลงทางน่ะ”

“สมุงไพร? ย่า?”

“มันเป็นหญ้าที่พอบดแล้วเอาแปะบนแผลมันจะเจ็บน้อยลงน่ะ”

“...ข้าว จาย แล้ว”

“มีของแบบนั้นโตอยู่ใกล้ๆนี่รึเปล่า?”

“ช่าย มีหยู่”

“เอ๋? จริงหรอ? ที่ไหนล่ะ?”

“รอ...แปบ..นืง”

“อ่า แป๊ปนึงงั้นหรอ นายจะไปไหนกัน?”

ตอนที่ชั้นพูดออกไป ก๊อบลินก็เดินออกไปที่ไหนสักที่แล้ว

อย่างที่มันบอกไว้ ชั้นรออยู่ครู่นึง โชคดีมากเลยที่อากาศมันอุ่น สภาพอากาศมันคล้ายกับญี่ปุ่นในช่วงฤดูร้อน ดังนั้นชั้นจึงไม่หนาวมากจากการที่เสื้อกับกางเกงเปียก ชั้นรู้สึกอุ่นขึ้นตอนที่เดินไปรอบๆ เพราะงั้นที่จริงมันดีมากเลย

“อ่าา”

ชั้นเบื่ออย่างรวดเร็ว

ไม่กี่นาทีต่อมา ก๊อบลินก็กลับมา

“…นี่”

มันถือหญ้าอยู่ในมือหลายต้น

“พวกนั้นคือสมุนไพรงั้นหรอ?”

“น่าจ่า.. บด..แปะ..ฝืนฟู...เลวมาก”

“เข้าใจล่ะ มันมีรูปร่างดูประหลาดนะเนี่ย”

ใบของมันเหมือนกับใบโคลเวอร์ 4 แฉก แต่มันมี 8 ใบ ใบโคลเวอร์ 8 แฉก

“...หนี้...ของ..ขวานน”

“อ๊ะ ให้ชั้นหรอ?”

“ช่ายย”

“ขอบคุณนะ!”

“พ้อ..นาย..ช่วย.ฉาน”

“นายนี่เป็นก๊อบลินที่เป็นมิตรซะจริง”

“ก๊อบ..ลีน..ม่ายดี….ม่ายเลว”

“อ่า ไม่ดีแล้วก็ไม่เลว เข้าใจล่ะ มนุษย์ก็เหมือนกัน ขอบใจนะ”

“ม่ายย...เปง..ราย”

(ได้เรียนรู้อะไรแล้วสิ)

ชั้นได้เรียนรู้อะไรเกี่ยวกับก๊อบลิน และยังได้รู้ว่าสมุนไพรหน้าตาเป็นยังไง แถมยังได้มาอีกนิดหน่อย ชั้นรับมันมาและเก็บลงในกระเป๋ากางเกง โชคดีที่ชั้นใส่กางเกงคาร์โก้มา ชั้นเอาพวกมันใส่กระเป๋าอย่างระมัดระวังไม่ให้มันเสียหาย

“นายช่วยชั้นไว้จริงๆ”

“ฉานน..จะ..ปายย..แล้ว”

“ขอบคุณนะ ลาก่อน!”

“ลา...ก่อย”

ชั้นโบกมือให้ก๊อบลิน และมันก็โบกมือกลับมา

(นายเป็นคนดีนะ ก๊อบลินซัง ชั้นไม่รู้ว่าหรอกนะก๊อบลินทั้งหมดจะเป็นเหมือนกันรึเปล่า หรือเป็นแค่เขา แต่ก๊อบลินที่ชั้นพบนี่ค่อนข้างเป็นมิตรเลย)

(น่าจะดีกว่าถ้าชั้นไม่ทำภารกิจล่าก๊อบลิน ชั้นควรจะอยู่กับการเก็บสมุนไพรพวกนี้แทน)