Because I'm a Weapon Shop Uncle เพราะชั้นคือตาลุงร้านขายอาวุธยังไงล่ะ! : 12 ตาลุงกับคุณนักเรียนเกียรตินิยม (3)

Chapter 12: ตาลุงกับคุณนักเรียนเกียรตินิยม (3)

เมื่อวาน อีแลนเสิร์ฟอาหารตามปกติ มันคือซุปเต้าหูมาโฝเผ็ด

ชั้นถือมันอย่างมีความสุข ชั้นหายจากหวัดเรียบร้อยแล้ว

ชั้นไม่ได้รู้สึกมากอะไรขนาดนั้น แต่เมื่อวานอีแลนกับเจ้าขนปุยวิ่งไปมาอย่างบ้าคลั่ง เหมือนกับว่ามีไฟพ่นออกมาจากปาก จนถึงตอนนี้ริมฝีปากของทั้งคู่ยังแสบอยู่เลย

“อันอี๊ อ้าอะไอ้อีอู้กอ๊าแอ้ออน (วันนี้น่าจะไม่มีลูกค้าแน่นอน)”

ชั้นคิดว่าอีแลนน่าจะหลีกเลี่ยงไม่ให้ริมฝีปากสัมผัสกัน ไม่อย่างนั้นคงจะเจ็บแน่นอน

ชั้นหนุนหัวและพยักหน้า มันใกล้จะเย็นแล้ว ชั้นจึงปิดร้าน

ถึงแม้ชั้นจะป่วยเพราะการขาดแคลนพลังเวทย์ ชั้นก็ไม่มีทางคิดที่จะทิ้งการฝึกตีดาบแน่นอน

ถ้าชั้นไม่เก่งขึ้นล่ะก็ ไม่มีทางที่จะรับมือได้แน่ถ้าเกิดมีปัญหาอะไรขึ้น ยกตัวอย่างเช่น ถ้าตอนนี้ผู้กล้าตัวจริงโผล่มาล่ะก็ ไม่มีทางเลยที่ชั้นจะทำอาวุธดีๆให้เขาได้ และผลลัพธ์ก็คือ ชั้นจะเป็นคนที่ทำให้ผู้กล้าตาย

ถ้าเป็นอย่างนั้น ชั้นคงได้กลายเป็นตัวร้ายกันพอดี

ชั้นไม่เชื่อว่าชั้นจะทำมันไม่ได้ ตรงๆเลยนะ มันก็แค่ต้องสัมผัสได้ถึงแกนเวทย์และทำให้อาวุธมันตรงกัน

ชั้นต้องการแค่ไปให้ถูกทาง ดังนั้นในทางทฤษฎีแล้ว ชั้นยังมีหวังอยู่

เหมือนกันเมื่อก่อน ชั้นไม่ได้สนใจที่จะใช้เวทมนตร์ และใช้แรงในการตีดาบแทน

ขณะนั้นเอง เสียงคาโลน่าก็ดังขึ้นมาเหนือหัวชั้น

“นี่นายดุดันอย่างนี้ทุกคืนเลยงั้นหรอ?”

คำพูดที่จะทำให้คนที่ได้ยินเข้าใจผิดได้นี่ออกมาจากปากเธอได้แค่คนเดียวเท่านั้น

ชั้นหันหน้าไป เธอยืนอยู่บนบันไดหิน มองลงมาจากที่สูงกว่า

คราวนี้ เธอสวมเสื้อถักคอเต่าสีเขียวสด กระโปรงสั้นสีแดง และถุงน่องสีดำ

ดาบเงินก็ห้อยอยู่ตรงเอวเหมือนเช่นเคย

“ถ้าไม่พูดทักทายก่อนเข้ามาที่นี่ล่ะก็ ชั้นอาจจะคิดว่าเธอเป็นโจรก็ได้นะ”

ดูเหมือนว่าเธอไม่ได้มาที่นี่เพื่อจะต่อสู้ ชั้นล้มตัวนอนลงบนพื้นและพูดออกมา

ถ้าพลังเวทย์ของคุณต่างจากพลังกายมากล่ะก็ ไม่สำคัญว่าคุณจะใช้เวทมนตร์หรือไม่ พลังกายทั้งหมดก็จะไม่เพิ่มขึ้นอยู่ดี

แค่ใช้แรงพูดก็ปวดหัวแล้ว

เธอกระโดดลงมาอย่างเงียบๆเหมือนกับแมวลงบนก้อนอิฐสีฟ้า

“ไม่มีประโยชน์น่า ถึงชั้นจะมองไม่เห็น หรือไม่ได้ยินก็เถอะ ออร่าของเธอก็ยังอยู่นั่นอยู่ดี”

“โอ๊ะ”

เธอร้องออกมาหลังจากถูกจับได้

ชั้นเพ่งความสนใจไปที่การควบคุมลมหายใจ ทำให้ชั้นไม่มีแรงจะไปถามเธอว่ามาทำไม

หลังจากเธอยึกยักอยู่สักพักเธอก็พูดขึ้น

“นี่นายเป็นคนขายอาวุธจริงๆน่ะหรอ?”

“จริงสิ เธอเห็นชั้นเป็นสาวน้อยไร้เดียงสารึยังไง?”

เธอพูดอย่างเศร้าๆ

“แต่นายน่าจะแข็งแกร่งกว่าอาจารย์ชั้นซะอีก ชั้นจบออกมาด้วยผลการเรียนสูงสุด แต่ก็ยังแพ้นายอยู่ดี”

น้ำเสียงเธอดูเหมือนไม่อยากจะยอมรับ แต่เธอก็เป็นเด็กดีที่ยอมรับความพ่ายแพ้ของตัวเองแต่โดยดี

“เพราะงั้นเธอก็เลยสะกดรอยตามชั้นงั้นสิ?”

ชั้นไม่ได้ใช้น้ำเสียงข่มขู่ แน่นอนว่าชั้นไม่อยากจะรังแกเธอหรอกนะ

ถ้าคุณอยากจะรู้เหตุผลความแข็งแกร่งของคนๆหนึ่งล่ะก็ วิธีที่ดีที่สุดก็คือการเฝ้าสังเกตุการณ์

“แต่ดูเหมือนว่านายจะไม่ต่างไปจากคนอื่นเลยนะ ชั้นไม่สังเกตุเห็นความแข็งแกร่งของนายเลย ชั้นเห็นแค่นายมีทักษะในตีดาบสูงพอสมควร แค่นั้นเอง”

คำพูดของเธอยังมีน้ำเสียงประมาณว่า “เป็นไปได้ยังไง ทำไมผลลัพธ์มันกลายเป็นแบบนี้” อย่างที่คาดไว้ เธอยังไม่ยอมแพ้

“เธอจบมานานแค่ไหนแล้ว?”

“ประมาณปีครึ่ง”

“แล้วเธอได้สู้กับใครตรงๆบ้างรึเปล่า?”

“ไม่มีเลย แต่ชั้นยังจำวิธีต่อสู้ได้อย่างชัด--”

“ด้วยวิธีการต่อสู้ตามตำราแบบนั้นน่ะ เธอไม่มีทางเอาชนะชั้นได้หรอกนะ เธอเป็นคนที่เก่งอย่างแน่นอน ทักษะการสังเกตุดีเยี่ยม ปฏิกิริยาตอบสนองก็รวดเร็ว ความจำก็เป็นเลิศ และแม้แต่พลังเวทย์เองก็ยังมีเยอะ แต่การต่อสู้มันไม่ใช่อะไรที่จะวัดได้จากตัวเลขหรือผลการเรียนนะ ประสบการณ์เองก็สำคัญ”

คาโลน่าไม่ได้พูดออกมาอีก

ชั้นคิดว่าจะทำอาวุธต่อไป

“สู้กับชั้นอีกครั้ง ครั้งนี้ ชั้นจะใช้ความสามารถทั้งหมดสู้อย่างสุดกำลัง”

แต่ว่าชั้นไม่มีความสนใจที่จะทำอย่างนั้นเลย

ไม่สำคัญหรอกว่าเธอจะมีทักษะมากแค่ไหน ถ้าจุดอ่อนเธอยังเหมือนเดิมน่ะ

“ถ้าลุงชนะล่ะก็ ชั้นจะพาไปพบกับคนที่ตีดาบเล่มนี้ขึ้นมา”

“...ลุยกันเลย! ไปสู้กันเดี๋ยวนี้เลย!!”

ถ้าชั้นได้เจอกับคยที่ตีดาบนี่ขึ้นมาล่ะก็ ชั้นอาจจะได้รู้สักทีว่าชั้นขาดอะไรไป

ยังไงก็เถอะ ครั้งนี้ ชัยชนะของชั้นถูกกำหนดไว้แล้ว

อย่างที่ชั้นคิดไว้ ร่างของคาโลน่าหายไปในทันที

ทันใดนั้น ชั้นก็ใช้แรงทั้งหมดเพื่อหลบ มีดาบปักลงในที่ที่ชั้นเคยยืนอยู่เมื่อสักครู่

ถึงแม้ว่าชั้นจะอยากจับตัวคาโลน่า แต่ในพริบตา ก็มีลูกไฟพุ่งเข้ามาจากทุกทิศทาง

มันไม่ใช่ว่าชั้นหลบไม่ได้ แต่เส้นทางการหลบมันมีอยู่จำกัด นั่นคือสิ่งที่ลูกไฟทำ (บีบให้ไม่มีทางหนี)

แค่ไม่กี่วันเธอก็มาถึงระดับนี้แล้วงั้นหรอ?

ชั้นเหวี่ยงมือไปสร้างคลื่นอากาศสลายลูกไฟ หาทางหลบเส้นอื่น ฝ่าออกมาง่ายๆ

และอย่างที่คาดไว้ มีเถาวัลย์ 7-8 เส้น พุ่งผ่านร่างกายชั้นไป

ยังไงก็ตาม ชั้นพุ่งลงมาบนพื้น ถ้าชั้นยังอยู่กลางอากาศล่ะก็ ชั้นคงจะถูกมัดมือมัดเท้าไปแล้วแหงๆ

ทันใดนั้น เถาวัลย์ที่อยู่ข้างๆชั้นก็ระเบิด

เปรี๊ยะ

มีแสงจากสายฟ้าส่องประกายออกมา สายฟ้าถูกใส่เข้าไปในเถาวัลย์ก่อนที่จะโจมตี

ชั้นใช้เวทมนตร์ทำให้มันแตกกระจายไป แต่แขนขวาเองก็ได้รับแผลมา

เธอไม่ได้พยายามจะใช้ความเร็วจัดการชั้น แต่ใช้เวทมนตร์และทักษะของเธอ

เป้าหมายของเธอคือ “เพื่อการชนะครั้งสุดท้าย” จาก “การเป็นที่หนึ่งในเขต” ช่างความภูมิใจจากการต่อสู้ของเด็กๆสิ

เธอแข็งแกร่งขึ้น

ชั้นอยากจะชื่นชมเธอซะจริง แต่ถ้าทำแบบนั้นระหว่างการต่อสู้มันคงดูไม่สุภาพเท่าไหร่ เหมือนกับที่ชั้นมักจะโอ้อวดความสุดยอดของตัวเอง

“นายสูญเสียความเยือกเย็นไปแล้วล่ะ ตาลุง พอชั้นใช้ทักษะเพิ่มความแข็งแกร่งของตัวเองล่ะก็ มันคงไม่เกินไปหรอกถ้าจะบอกว่าชั้นเปรียบดั่งพระเจ้าเลยน่ะ”

ถึงความแข็งแกร่งเธอจะเพิ่มขึ้นก็เถอะ แต่ดูถูกคนอื่นเนี่ยมันไม่ถูกต้องเลยนะ

การสอนเด็กๆก็เป็นหน้าที่ของผู้ใหญ่ล่ะนะ

“เทพแห่งแสงผู้ทรงหลังเอ๋ย โปรดให้ผู้รับใช้ของท่านหยิบยืมแสงที่จะปัดเป่าความมืดมิดด้วยเถิด!”

ในอึดใจเดียว เธอใส่เวทมนตร์ลงไปในดาบเงิน และดาบเล่มนั้นก็ส่องประกายกระจ่างใสออกมาในทันที

ขณะเดียวกัน ร่างของเธอก็หายไปในทันที พื้นดินรอบๆตัวชึ้นลอยขึ้นไปบนอากาศ เหมือนกับพืชที่เจริญเติบโตอย่างรวดเร็ว ล้อมรอบตัวชั้นไว้

ก็นะ คงไม่ค่อยจะดีสักเท่าไหร่แน่ๆ

ถึงแม้ว่าชั้นจะหลุดออกจากเขตที่กักขังไว้นี่ได้ง่ายก็เถอะ แต่แบบนั้นมันจะไม่มีความหมายน่ะสิ

คาโลน่านั้นเชื่อว่า ถ้าเธอใช้พลังทั้งหมดในการโจมตีชั้นแล้วล่ะก็ พลังเต็มที่ของเธอจะทำให้ชั้นวิ่งหนีหางจุกตูดไปเลย นั่นมันจะเพิ่มความหยิ่งยโสของเธอ และทำให้เธอไม่พัฒนาต่อไปอีก

การมีคู้ต่อสู้ที่แข็งแกร่งสำหรับนักเรียนเกียรตินิยมอย่างเธอแล้วน่าจะเป็นการดีกว่า

“หลอมสรรพสิ่ง”

พวกเศษดินกระเด็นออกไป ชั้นหันไปและใช้เพียงสามนิ้วในการหยุดดาบเงินของเธอที่ตัดลงมา

ชั้นไม่บาดเจ็บเลยแม้แต่น้อย แต่พื้นที่ประมาณ 10 เมตรข้างหลังชั้นมันระเหิดเป็นไอ ลอยขึ้นไปบนฟ้า

มันเป็นพลังที่น่ากลัวจริงๆนั่นแหละ แต่ถ้าต้องการจะเอาชนะชั้นล่ะก็ โจมตีชั้นได้แค่นี้มันยังไม่พอหรอกนะ