Because I'm a Weapon Shop Uncle เพราะชั้นคือตาลุงร้านขายอาวุธยังไงล่ะ! : 13 ตาลุงกับคุณนักเรียนเกียรตินิยม (4)

Chapter 13: ตาลุงกับคุณนักเรียนเกียรตินิยม (4)

อุ๊บส์…

ต้องรีบเอาดินมากลบหลุมพวกนี้แล้ว....

ฮึบ! ฮึบ!

ฟู่วว.. เท่านี้น่าจะโอเค ไม่อย่างนั้นล่ะก็ ถ้าชั้นทำหลุมเบ้อเริ่มบนพื้นโดยไม่ขออนุญาต พรุ่งนี้ชั้นคงโดนหัวหน้าหมู่บ้านมาเฉ่งเอาแน่ๆเลย

ดินที่นำมากลบถูกขุดมาจากตีนเขา เพราะงั้นตอนนี้ เลยมีหลุมอยู่ที่นั่นแทน

การกระทำแบบนี้ “รื้อกำแพงตะวันออก เพื่อนำมาซ่อมกำแพงตะวันตก” อาจจะดูไร้ประโยชน์ก็จริง แต่คงไม่มีใครสงสัยหรอกว่าการที่ดินตรงตีนเขาหายไปอย่างลึกลับมันเป็นฝีมือของชั้นน่ะ ดังนั้นมันปลอดภัยสุดๆ!

ก็นะ ยิ่งกว่านั้นคือ เมื่อชั้นเริ่มขุดดินมากลบหลุม คาโลน่าก็เอาแต่คุกเข่าอยู่บนพื้นอย่างไร้วิญญาณ

ถ้าตอนนั้นชั้นหลบล่ะก็ เธอคงจะไม่ช็อคมากจนตกอยู่ในสภาพนี้แน่ๆ

แต่ก็ทำอะไรไม่ได้แล้วล่ะนะ ชั้นต้องทำให้เธอรู้ซึ้งถึงคำที่ว่า “ครั้งนี้ชั้นจะต้องชนะ” จะทำให้เธอแพ้ตั้งแต่เริ่มเลย

ในเมื่อเธอจบจากโรงเรียนมาในอันดับหนึ่ง เธอมักจะเหยียดหยามคนที่อยู่ต่ำกว่าอย่างมีความสุข

แน่นอนว่าการที่เป็นอันดับหนึ่งนั้นจะต้องมีภาระหน้าที่อยู่ในความรับผิดชอบมากมาย ดังนั้นคำพูดและการกระทำของเธอจึงมักจะรุนแรงอยู่เสมอ

วิธีที่ง่ายที่สุดในการลากเธอลงมาจากบัลลังก์

ความสามารถของเธอนั้นก็ดี ความเร็วเองก็ยอดเยี่ยม แสงศักดิ์สิทธิ์เองก็เยี่ยมไม่แพ้กัน และความตั้งใจของเธอเองก็ยอดเยี่ยมเช่นกัน

การที่หยุดการโจมตีของเธอตรงๆนั้นจะทำให้เธอได้รู้ตัว

ที่บอกว่าพัฒนาขึ้นมาอย่างก้าวกระโดดในเวลาแค่ไม่กี่วันมันก็แค่เรื่องโกหก

บางทีตั้งแต่ครั้งสุดท้ายที่กลับไป เธอก็คิดหากลยุทธ์ในการสู้กับชั้นอย่างไม่หยุดหย่อน ดังนั้นเธอจึงสามารถโจมตีชั้นได้

แต่ในสนามรบน่ะมันไม่มีเวลาให้เตรียมตัวหลายวันหรอกนะ

ถึงเธอจะเอาชนะชั้นได้ ความจริงที่ว่าเธอนั้นยังอ่อนแอก็จะไม่เปลี่ยนไป

ถ้าเธอไม่ยอมทิ้งความหยิ่งยโสของเธอไปให้เร็วที่สุดล่ะก็ ทั้งชีวิตเธอคงจะเป็นได้แค่ “อันดับหนึ่งในโรงเรียน” เท่านั้น

ที่จริง คาโลน่าก็รู้ตัวดีอยู่แล้วว่าเธอไม่สามารถก้าวข้ามชั้นได้ในปัจจุบัน ดังนั้นเธอจึงโยนระยะห่างที่เธอตั้งไว้ทิ้งไป

พอมาคิดดูแล้ว ชั้นควรจะแนะนำส่วนสุดท้ายให้เธอสินะ

“ทักษะ ‘ความเร็วพระเจ้า’ ของชั้นถูกหยุดได้ง่ายขนาดนั้น….”

หลังจากตบหัวแล้วก็ต้องลูบหลังสินะ

ในเมื่อเธอดูสิ้นหวังขนาดนั้น ชั้นเองก็อยากจะพูดอะไรปลอบเธอบ้างเช่นกัน

“ไม่หรอก มันไม่ได้ป้องกันได้ง่ายขนาดนั้น ชั้นเองก็ใช้ทักษะไปเหมือนกัน”

ถึงแม้ว่าการไม่พูดอะไรเลยมันจะดูเท่กว่าก็เถอะ แต่ก็ชั้นไม่ได้โกหก ไม่มีทางเลยที่ชั้นจะใช้แค่ร่างกายเปล่าๆป้องกันการโจมตีระดับนั้นได้

ถึงแม้ชั้นจะไม่ได้ใช้ทักษะ ชั้นก็ต้องใช้พลังเวทย์ประมาณ 15% เพื่อจะปัดป้องการโจมตีนั้น แต่การตีดาบนั้นใช้พลังเวทย์ของชั้นจนเกือบหมดไปแล้ว และอีกอย่าง ชั้นคงปล่อยให้มีการระเบิดขนาดใหญ่ขึ้นใกล้ๆบ้านชั้นไม่ได้หรอกนะ

“แต่นายจะใช้ทักษะหรือไม่ก็.…”

ชั้นยื่นมือไปให้คาโลน่า เธอลังเลนิดหน่อย แต่ก็จับมันไว้

ชั้นพยุงเธอขึ้นมาอย่างนุ่มนวล

“ด้วยความเสียหายขนาดนี้ เธอแข็งแกร่งเป็นอันดับหนึ่งจริงๆนั่นแหละ และกลยุทธ์ของเธอเองก็ใช้ได้เลย แน่นอนว่ามันดีขึ้นมาก แต่มันก็คาดเดาการกระทำของเธอได้ง่าย นี่คือช่องว่างระหว่างประสบการณ์ไงล่ะ”

เธอเผยอปากขึ้น และก็ก้มหัวให้ชั้นในทันที

“ชั้นแพ้แล้ว นายช่วยสั่งสอนชั้นได้มั้ย?”

ชั้นเมินคำพูดเธอ

“อย่างแรกเลย ในเรื่องของความเร็ว เธอน่ะเร็วพอแล้ว แต่พอเธอพุ่งเข้ามาหาชั้นทางด้านหน้า ชั้นรู้เลยว่าเธอจะต้องอ้อมไปเพื่อโจมตีจากด้านหลัง ในเมื่อเธอคิดวิธีซ่อนสายฟ้าไว้ในเถาวัลย์ได้ สุดท้ายชั้นต้องบอกเลยว่าเธอนั้นจับจุดอ่อนชั้นเพื่อจะโจมตีได้แล้ว เพราะว่าเธอนั้นต้องการเอาชนะชั้น เธอจึงคิดมากเกินไปว่าทุกการโจมตีจะต้องคิดอย่างละเอียดให้รอบคอบ ดังนั้น ชั้นจึงไม่จำเป็นที่จะต้องตามความเร็วเธอให้ทัน ที่ชั้นต้องทำก็แค่ หันหน้าให้ถูกจังหวะและรอเธอแค่นั้นเอง”

“อุก...แต่ทักษะที่ชั้นใช้ไปมัน…”

ชั้นหัวเราะออกมา

“ชั้นจะไปรับการโจมตีระดับนั้นด้วยมือเปล่าได้ยังไงกัน? ชั้นโกงเอาน่ะ”

“กะ-โกง?”

คาดลน่าดูประหลาดใจมาก หนังตาเธอกระตุกเล็กน้อย

“ใช่แล้ว ชั้นใช้ทักษะของชั้นปรับเปลี่ยนแกนเวทย์ในดาบเงินนิดหน่อยน่ะ เป็นเพราะ เมื่ออาวุธได้รับพลังมากเกินไป มันก็จะเสื่อมสภาพลง จะมีรอยแตกเกิดขึ้น และรูปร่างมันจะไม่คงที่ ดังนั้นมันก็เลยจัดการได้ง่ายๆ ด้วยการปรับเปลี่ยนแกนเวทย์ ชั้นบังคับให้การโจมตีของเธอพุ่งผ่านตัวชั้นไป และการที่จับดาบก็ไม่ได้อันตรายเลยแม้แต่นิดเดียว”

“อ๊ะ แน่นอนว่าพอสู้จบชั้นก็ปรับแกนเวทย์คืนสภาพเดิมให้เรียบร้อยแล้วนะ ไม่ต้องเป็นห่วง”

สีหน้าของคาโลน่าดูลึกลับ แต่สัดท้ายเธอก็ถอนหายใจออกมา

“ระดับนี้มันไม่ใช่การโกงหรอก มันคือความพ่ายแพ้ของชั้น”

ชั้นกำลังรอประโยคนี้อยู่เลย

“ระดับนี้มันไม่ใช่การโกง” คำพูดที่เปิดใจแบบนี้ หมายความว่าคืนนี้มันก็ไม่ได้เปล่าประโยชน์ซะทีเดียว

เอาตรงๆเลยนะ การที่ยอมรับความพ่ายแพ้ของตัวเองได้เนี่ย เป็นสัญญาณบ่งบอกว่าเธอโตขึ้นแล้วยังไงล่ะ

คาโลน่าขยับตัวยืนตรงขึ้นอย่ารวดเร็ว และโค้งตัวลง

“ขอบคุณสำหรับคำแนะนำค่ะ!”

เอ..อย่างที่คิดเลย เธอยังติดนิสัยการเป็นนักเรียนอยู่

“คุณช่วยรับชั้นเป็นศิษย์ได้รึเปล่า? ชั้นจะมอบทั้งชีวิตให้คุณเลยค่ะ!”

“.......”

ชั้นปัดเศษดินออกจากตัวและลูบผมเธอ

ร่างกายตึงไปหมดเลยแฮะ อ่า…

“เป็นเด็กดีจังนะ ชีวิตเธอยังมีอะไรสำคัญรออยู่มากมาย เธอจะไปได้ไกลมากกว่านี้ เพราะเธอคือผู้กล้ายังไงล่ะ”

ผู้กล้าหมายเลข 577 คาโลน่า!

ตื่นเต้นจังเลยแฮะ ในสองเดือนมานี้ ในที่สุดตัวเลขก็เพิ่มขึ้น!

คาโลน่าพูดกับชั้นอย่างจริงจัง

“มาสเตอร์ ถ้าคุณอยากจะเลียแขนชั้นล่ะก็ คราวนี้ชั้นจะไม่ตบคุณแล้ว”

“ชั้นไม่ได้อยากทำอย่างนั้นเฟ้ย! มันจะดีกว่านะ ถ้าเธอรีบพาชั้นไปหาคนที่สร้างดาบเงินนั่น….ไม่สิ ชั้นหมายถึงอาจารย์ใหญ่ของโรงเรียนเวทมนตร์น่ะ”

คาโลน่ายิ้มออกมาอย่างมีความสุข

นี่เป็นครั้งแรกเลยที่ชั้นเห็นเธอยิ้ม พร้อมกับร่างกายที่ชุ่มเหงื่อท่ามกลางแสงจันทร์ มันเป็นภาพที่สวยงามมาก

“มาสเตอร์เองก็มีคนที่อยากจะก้าวข้ามงั้นสินะคะ”

“แน่นอนสิ ชั้นไม่คิดหรอกนะว่าตัวเองจะเป็นช่างตีเหล็กอันดับหนึ่งในโลกน่ะ”