Because I'm a Weapon Shop Uncle เพราะชั้นคือตาลุงร้านขายอาวุธยังไงล่ะ! : 02 ตาลุงกับผู้กล้าหมายเลข 576

Chapter 2: ตาลุงกับผู้กล้าหมายเลข 576 พูดถึงฤดูหนาว ต้องมันเผานี่แหละสุดยอด! แต่อากาศมันแห้ง อาจจะทำให้บ้านไฟไหม้ได้ ดังนั้นชั้นจึงขอบายล่ะ ยังไงก็เถอะ สำเร็จ! เค้กมันเทศสามารถทำที่บ้านได้ล่ะ! ถึงนี่จะเป็นต่างโลกที่มีวิธีทำต่างออกไปจากปกติ แต่โดยพื้นฐานนั้นเหมือนกัน แน่นอนว่าต้องใช้แป้งสาลีกับน้ำผึ้งนิดหน่อย แต่รสชาติหลักๆของมันก็มาจากมันเทศนี่ล่ะ มันถูกเสิร์ฟลงบนจานใบเล็กๆ ข้างนอกนั่นมีหิมะหนาเป็นชั้นๆแล้ว เพราะงั้นอากาศจึงไม่ค่อยดีสำหรับลูกค้าเท่าไหร่ เนื่องจากหน้าที่ทำความสะอาดร้านเป็นของเธอ แต่อีแลนก็คอยจ้องมาจากด้านข้างตั้งแต่เมื่อกี้แล้ว แน่นอนว่าชั้นแบ่งเอาไว้ให้เธอแล้ว แต่ได้แกล้งเธอเนี่ย มันก็สนุกจริงๆนั่นล่ะ ครั้งต่อมาที่เธอแอบมองมา ชั้นก็จ้องหน้าเธอกลับ ใบหน้าของอีแลนขึ้นสีแดงระเรื่อ ส่วนมือเธอก็บิดไม้กวาดไปมาอย่างอายๆ เธอพยายามที่จะทำตัวกลบเกลื่อน “ส่วนของเธออยู่ในตู้น่ะ ถ้าทำความสะอาดเสร็จแล้วก็ไปกินได้” เธอรีบทำงานอย่างขันแข็งให้เสร็จไวๆ อ่าา เธอยังเด็กจริงๆนั่นล่ะ หลังจากนั้น ไม่นานนัก… “หวานอร่อยจริงๆเลยค่ะ~” สองมือของเธอจับไว้ที่แก้ม ดวงตาเปล่งประกาย “ก็ดีแล้ว” ชั้นลูบผมเธอเบาๆ เป็นเพราะวันนี้ไม่มีลูกค้า ชั้นเลยให้เธอถอดหมวกออกได้ ผมเธอเป็นสีเงินยาวลงมาถึงคาง มันให้สัมผัสที่นุ่มและเรียบเนียนมาก ขณะที่ชั้นลูบผมเธอเหมือนกับลูบหัวแมว เธอก็โน้มตัวมาใกล้ๆชั้นโดยที่ไม่รู้ตัว “ฮี่~ฮี่~ พี่จ๋า~ จำวันนี้เมื่อปีก่อนได้มั้ย?” อีแลนที่หลับตาอยู่ คลอเคลียชั้นเบาๆ ทำให้ชั้นรู้สึกถึงเขาบนหน้าผากเธอได้นิดหน่อย “อ่า จำได้สิ ตอนนั้นเธอมานอนเงียบๆอยู่หน้าบ้านชั้น ทำชั้นกลัวมากเลยล่ะ” “สงสัยจังน้า ว่าจะเกิดอะไรขึ้นปีนี้~” อีแลนเตะขาไปมาอย่างมีความสุข “แค่ได้กินข้าวกับเนื้อก็พอแล้ว” “อีแลน เธอต้องขยันนะ อย่าทำตัวขี้เกียจสิ!” เมื่อไหร่ที่ชั้นเริ่มเครียด คำพูดชั้นมักจะถูกขัดจังหวะเสมอ ชั้นถอนหายใจ และเธอก็โบกมือไปมา ปัดมันออก ปึง ปึง ปึง! มีเสียงเคาะดังออกมาจากประตู เวลานี้ยังมีลูกค้าอีกงั้นหรอ? ชั้นโบกมือให้อีแลนใส่หมวก แล้วจึงค่อยๆเปิดประตูอย่างระมัดระวัง ช่วงกลางดึก พื้นดินเต็มไปด้วยหิมะ และท้องฟ้าก็ถอดยาวออกไปไกล เด็กหนุ่มอายุประมาณ 15 ปี กับรูปร่างดูกระเซอะกระเซิง เสื้อผ้าฉีกขาด รอยน้ำแข็งกัดเต็มไปด้วยหนอง แก้มบางๆ กับร่างกายที่ดูหมดสภาพ หมอบราบอยู่บนพื้น เขายกหัวขึ้นมามองชั้นด้วยแววตาที่เหมือนกับสุนัขป่าที่ได้รับบาดเจ็บ เขาดูหวาดกลัวและสิ้นหวัง แต่ใบหน้าเขาบ่งบอกว่าถึงตายก็ยังไม่ยอมแพ้ น่าสนใจแฮะ “ทำไมไม่เข้ามาก่อนล่ะ” ชั้นพูดออกไป ชั้นพาเขาเข้ามาทางประตูข้างของร้าน ร้านนี้แบ่งเป็นสองส่วน เป็นบ้านส่วนนึง และเป็นร้านอีกส่วนนึง ส่วนที่เป็นบ้านนั้นค่อนข้างเล็ก มีแค่ห้องครัวกับห้องน้ำ ส่วนเตียงก็ใช้ผ้าห่มปูเอาอยู่ชั้นบนของร้าน ชั้นปล่อยให้เขาอาบน้ำล้างตัว เอาเสื้อผ้าสะอาดๆให้ใส่ แยกเตียง และปล่อยให้เขานอนอยู่ทางด้านขวา อีแลนนอนอยู่ทางด้านซ้ายมือ แน่นอนว่าเราแยกเตียงกัน แต่ต่อให้นอนเตียงเดียวกัน ชั้นก็ไม่ได้สนใจจะทำอะไรเด็กตัวเล็กๆอยู่ดี “นายชื่ออะไร?” ชั้นถามและเอายาให้เขา “นอร์ด...นอร์ดิค พาลิโอ” “โอเค ชั้นคือเจ้าของร้านขายอาวุธแห่งนี้ ส่วนนี่ก็คู่หูตัวน้อยของชั้น อีแลน” นอร์ดแทบจะไม่เหลือบมองอีแลนเลยซะด้วยซ้ำ เขาไม่ได้สนใจอีแลนจริงๆ ยิ่งกว่านั้น เขาดูสนใจอาวุธที่วางโชว์อยู่รอบๆ ร้านมากกว่า เขามองดูรอบๆเหมือนพยายามจะมองหาสมบัติลับอะไรสักอย่าง นอร์ดดูเหมือนจะไม่ค่อยชอบพูดสักเท่าไหร่ ก็นะ ไม่เป็นไรหรอก ความเงียบเองก็เป็นยาประเภทนึงเหมือนกัน หลังจากนั้นสักพัก ชั้นเอาผ้าพันแผลมาพันรอบๆแผลให้เขา ชั้นพบว่านอร์ดเป็นเด็กที่หน้าตาดีสุดๆไปเลย ถ้าไม่ใช่เพราะร่างกายที่ดูผอมแห้งของเขาล่ะก็ เขาคงจะดังในหมู่สาวๆมากเลยล่ะ จากนั้นสักพัก นอร์ดหันมาหาชั้นแล้วพูดออกมา “ผมไม่มีเงินจะให้คุณหรอกนะ” ชั้นยักไหล่ “ชั้นไม่ได้ช่วยนายเพื่อเงินหรอกนะ” นัยตาเขาเปล่งประกายออกมา “คุณเหมือนกับพ่อผมเลย เขาก็เป็นเจ้าของร้านอาวุธเหมือนกัน” “เกิดอะไรขึ้นล่ะ?” ถึงแม้ว่าชั้นจะรู้ว่ามันไม่ใช่เรื่องที่ดีสักเท่าไหร่ แต่ชั้นก็คิดว่าดีกว่าถ้าจะพยายามเข้าใจมัน “มันมีไฟกองใหญ่ ทุกๆคนตายหมด มีแค่ผมที่รอดออกมาได้” ร่างกายนอร์ดสั่นไปหมด ชั้นตบหลังเขาเบาๆ “ไอ้พวกปีศาจเฮงซวยนั่น” หลังจากได้ยินคำพูดพวกนั้น อีแลนตกใจกลัว และกอดขาของชั้นไว้ “ปีศาจเป็นคนจุดไฟพวกนั้นหรอ?” นอร์ดพยักหน้า ชั้นเกือบนึกแล้วว่าอีแลนจะถูกจับได้ “ขอผมดูดาบที่คุณทำหน่อยได้มั้ย?” “ตามสบายเลย บางทีคุณภาพมันอาจเทียบไม่ได้กับของที่พ่อนายทำหรอกนะ” ที่จริง ชั้นค่อนข้างถ่อมตัวนะ มีไม่กี่คนหรอกที่จะทำอาวุธได้มีคุณภาพเท่าของชั้นน่ะ อย่างไรก็ตาม ถึงแม้ว่าชั้นจะมีทักษะมากแค่ไหน แต่ชั้นก็ไม่ได้มีวัตถุดิบชั้นยอด “ดาบสีดำเล่มนั้นดีกว่าของพ่อผมซะอีก” เขาชี้ไปที่ดาบซึ่งวางอยู่ที่มุมซ้ายหลังเคาน์เตอร์ เฮ้ เจ้าหนู นายดูออกด้วยหรอว่าอันไหนดีไม่ดี? ชั้นหยิบดาบที่เขาชี้ลงมาเบาๆ นอร์ดถือมันไว้ด้วยมือทั้งสองข้าง เขาเอามือลูบไปที่ใบดาบจนสุด กระทั่งมีเลือดไหลออกมา อย่างไรก็ตาม เขาทำตัวเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น “แนวดาบมันดีมาก พ่อผมเองก็ทำดาบคล้ายๆแบบนี้ แต่ความสามารถเขาเทียบไม่ได้กับคุณเลย” เขาดูไม่ค่อยมีความสุขเท่าไหร่ เจ้าหนูนี่คงคิดว่าพ่อเขาเก่งที่สุดในโลกแน่ๆ ตอนที่เขาส่งดาบคืน มันไม่มีร่องรอยการฝืนใจแม้แต่น้อย “พรุ่งนี้ผมจะไป” เขาไม่ได้มองตาชั้นซะด้วยซ้ำ เหมือนกับเขาไม่รู้ว่าเขาจะพูดให้ชั้นหรือพูดให้ตัวเองฟัง “ทำไมนายไม่อยู่ต่อสักพักล่ะ?” ถึงชั้นจะพูดไม่ได้ว่าอยากให้เขาอยู่ ถ้าเขาจะไปที่อื่นต่อ ชั้นก็คงไม่สนใจไม่ได้ล่ะนะ เหมือนกับเขาอ่านใจชั้นออก เขาตอบคำถามอย่างไม่ชัดเจนนัก “ไม่ ผมจะไปจัดการเดม่อนลอร์ด” “เอาจริงดิ” ชั้นตอบไปแบบส่งๆ ชั้นชอบนะ ที่เขาไม่ได้พูดย้ำออกมาอีกน่ะ เด็กส่วนใหญ่ไม่เหมือนเขา ที่จะโต้ตอบคำพูดของชั้นด้วยการตอบอีกครั้งโดยเพ่งเสียงให้ดังขึ้น แล้วก็วิ่งหนีออกไปด้วยความโมโห ความตั้งใจของเขาไม่ใช่แค่คำพูดลอยๆ วันต่อมา เราเริ่มต้นวันด้วยแสงอาทิตย์และนกที่ออกจากรัง “จะไปแล้วหรอ?” “ใช่ครับ” เขาหยุดชะงักนิดนึงแล้วพูดกับชั้น “ผมขอโทษด้วยนะครับ แต่คุณช่วยยกเสื้อผ้าชุดนี้ให้กับผมได้มั้ย?” ชั้นพยักหน้า ทันใดนั้น เขาก็คุกเข่าลงบนพื้น ก้มตัวลงไป “ขอบคุณมากครับ” ชั้นถอนหายใจ จากนั้นจึงหันไปหยิบดาบสองคมยื่นไปตรงหน้าเขา นอร์ดจ้องมองด้วยสายตาไม่อยากจะเชื่อ จากนั้นจึงมองมาที่ชั้น ลังเลอยู่นิดหน่อยก่อนจะพูดขึ้น “ผมไม่มีเงินเลยนะ” ชั้นเดินกลับไปที่ร้าน อีแลนยิ้มให้ชั้นอย่างน่ารัก ชั้นเปิดประตู “ชั้นบอกไปแล้วนี่ ว่าชั้นไม่ได้ต้องการเงินจากนายหรอก” ชั้นควรจะเรียกเขาว่าผู้กล้าหมายเลข 576 ดีมั้ย? ไม่สิ ส่วนใหญ่พวกนั้นมันดูธรรมดาๆ แต่เจ้าหนูนี่น่าสนใจกว่านั้น ถ้างั้นควรจะเรียกแค่นอร์ดดีรึเปล่า? แล้วคนต่อจากนี้ล่ะ? จะเป็นผู้หล้าหมายเลข 576 หรือหมายเลข 577 กัน? อ๊ะ ยุ่งยากชะมัดเลย ชั้นยืนพิงประตู คิดอะไรไปเรื่อยเปื่อย