Because I'm a Weapon Shop Uncle เพราะชั้นคือตาลุงร้านขายอาวุธยังไงล่ะ! : 10 ตาลุงกับคุณนักเรียนเกียรตินิยม (2)

Chapter 10: ตาลุงกับคุณนักเรียนเกียรตินิยม (part 2)

ชั้นแพ้แล้ว

มีแต่คำๆนี้วิ่งวนไปมาอยู่ในหัวชั้น

ตั้งแต่ที่ชั้นมายังโลกแห่งนี้ ชั้นไม่เคยคิดเลยว่าตัวเองจะพ่ายแพ้ได้ เพราะว่าชั้นไม่เคยเอาตัวเองเข้าไปแส่หาเรื่อง ดังนั้นจึงมีโอกาสต่ำมากที่ชั้นจะได้เจอกับพวกที่เก่งจริงๆ

ชั้นไม่รู้ว่าพวกนั้นแข็งแกร่งแค่ไหน แต่ตอนที่ชั้นได้เผชิญหน้ากับคนเก่งๆ ชั้นสามารถใช้สกิลในพื้นที่ที่จะทำให้ตัวเองได้เปรียบเพื่อช่วยลดช่องว่างระหว่างความสามารถได้

ชั้นไม่คิดว่าตัวเองจะพ่ายแพ้ในด้านความรู้และสติปัญญาเช่นกัน

ยังไงก็ตาม ตอนที่ชั้นถือดาบสีเงินนี่อยู่ในมือ ชั้นรู้ทันทีเลยว่าคนที่เก่งจริงๆเป็นยังไง

ชั้นไม่สามารถทำดาบแบบนี้ขึ้นมาได้

คนทั่วๆไปคิดว่าดาบทั้งหมดจะต้องตีขึ้นรูปจากแม่พิมพ์เหมือนๆกัน แต่ที่จริง มันก็ไม่ใช่แบบนั้นไปซะทั้งหมด

ถ้าเป็นอาวุธที่เอาไว้ใช้สังหารคนอย่างเดียว มันก็จะไม่แตกต่างกันสักเท่าไหร่ แต่ถ้าใช้มันร่วมกับเวทมนตร์ ตัวดาบจะต้องใช้โลหะแบบอื่น เพื่อทำเป็นแกนข้างใน

แกนมันไม่ได้ส่งผลเพียงแค่เพิ่มความทนทานของอาวุธ แต่ยังส่งผลไปถึงเพิ่มความสามารถของการเอนชานต์ และความจุในการรองรับเวทมนตร์

ยกตัวอย่างก็คือ ดาบที่ไม่มีแกนข้างใน ก็เป็นได้แค่ท่อนเหล็กคมๆ และเมื่อเจอกับเวทมนตร์มันก็จะพังได้ง่ายมาก

แต่ถ้ามันมีแกนข้างในล่ะก็ มันก็จะสามารถต่อต้านเวทมนตร์ และทำได้แม้แต่การฟันเวทมนตร์ออกเป็นชิ้นๆได้เลย

ด้วยเหตุผลเดียวกัน ก็จะสามารถส่งเวทมนตร์ลงไปในแกนได้ เพื่อที่จะทำให้มันแข็งแรงและมีความคมเพิ่มมากขึ้น

แกนหลักของมัน แน่นอนว่าจะต้องสร้างจากวิธีที่แตกต่างกัน โดยตามปกติแล้ว อาวุธที่มีแกนหลักไม่เหมือนกันแต่ละชิ้นก็จะมีตัวตนของมันเอง

แค่ถือดาบเล่มนี้ไว้ก็สามารถบอกได้เลยว่าดาบเล่มนี้มันเหนือกว่าเล่มอื่นๆ

ดาบเล่มนี้ถูกปรับแต่งให้เฉพาะคาโลน่า ตอนที่ชั้นถือดาบนี้ขึ้นมา ชั้นรู้สึกถูกปฏิเสธโดนทันที

ชั้นไม่สามารถส่งพลังเวทเข้าไปในดาบได้ ตอนที่ชั้นพยายามจะบังคับส่งพลังเข้าไป ดาบนี้อาจจะหันกลับมาแว้งกัดชั้นได้เลย

พูดอีกอย่างคือ มันถูกสร้างขึ้นให้เข้ากับแกนเวทย์ของคาโลน่า ดาบเล่มนี้เป็นเหมือนส่วนหนึ่งของร่างกายเธอ เหมือนกับแขนขาที่ยื่นออกมา

นี่คืออาวุธที่แท้จริง

ยังไงก็ตาม การสร้างอาวุธให้เข้ากับแกนเวทย์ของคนอื่นแบบนี้นี่ทำได้ยังไงกัน?

ชั้นจ้องไปที่ดาบในมือจนกระทั่งคาโลน่าเอามันคืนไป

“ดาบเล่มนี้ชั้นได้รับมาตอนที่จบจากโรงเรียนผู้กล้า มันถูกสร้างโดยท่านอาจารย์ใหญ่ เขาไม่ใช่คนที่นายจะไปเทียบด้วยได้”

จี้ได้ตรงประเด็นเลยแฮะ

ชั้นจับข้อมือคาโลน่าขึ้นมา และดึงแขนเสื้อเธอลงไปจนถึงข้อศอก คาโลน่าเห็นการกระทำของชั้นแต่เธอก็ไม่ได้ต่อต้านมัน

ชั้นจ้องที่ปลายแขนของเธอ สูดกลิ่น แล้วจากนั้นก็เลียเบาๆ

“กะ-แก เจ้าคนไร้มารยาท นะ-นี่ทำอะไรของแกเนี่ยย!!!”

อย่างที่คาดไว้เลยแฮะ ไม่ว่าจะทำยังไงก็ไม่มีทางได้เห็นแกนเวทย์ของคาโลน่าสินะ

คงได้แต่ยอมแพ้ล่ะนะ

เพียะ!

ใช้เวลาสักพักกว่าชั้นจะรู้ตัวว่าถูกคาโลน่าตบ ในหัวชั้นคิดถึงแต่เรื่องโครงสร้างที่ซับซ้อนของดาบเล่มนั้น

“ร้านปิดแล้ว”

ชั้นพูดกับอีแลนสั้นๆ และกลับไปฟุบตรงเก้าอี้หลังเคาน์เตอร์อย่างเหนื่อยล้า

อาจารย์ใหญ่ของโรงเรียนเวทมนตร์ สร้างดาบนี่มาใช้ทำอะไรกัน เอาไว้ทำลายฮอร์ครักซ์ของโวลเดอมอร์รึไง?

ชั้นเริ่มปวดหัวอีกแล้วสิ

ชั้นคือตาลุงร้านขายอาวุธ หน้าที่ของชั้นคือทำดาบที่ดีที่สุดให้ผู้กล้า เพื่อที่เขาจะได้เอามันไปปราบจอมมาร

ใช่แล้ว จะมีใครต้องการสินค้าจากชั้นกัน การที่ชั้นขายอะไรไม่ได้ก็เป็นปกตินั่นล่ะ

ชั้นยืนขึ้นและลงไปยังชั้นใต้ดิน

กลิ่นเหล็กที่คุ้นเคย ไม่ไกลจากตรงนั้นมีอาวุธทั้งหมดที่ชั้นทำเสร็จเรียบร้อยแล้วอยู่

“หลอมสรรพสิ่ง”

เห็นได้ชัดเลย เห็นได้ชัดเจนเลย

“หลอมสรรพสิ่ง”

ไม่ ยังไม่พอ มันแค่การทำดาบเท่านั้น

“หลอมสรรพสิ่ง”

ชั้นเรียกใช้ปริมาณพลังเวทย์มหาศาลและบีบอัดมันลงไปในดาบ

มันระเบิดเป็นชิ้นๆเลย

รองรับพลังเวทย์เยอะๆไม่ได้งั้นหรอ?

ไม่มีทาง ยังไม่สมบูรณ์พอ

“หลอมสรรพสิ่ง”

ชั้นนึกถึงดาบเงินเล่มนั้น

“หลอมสรรพสิ่ง”

ยังไม่พอ แบบนี้มันอ่อนแอเกินไป

“หลอมสรรพสิ่ง”

บางทีระหว่างต่อสู้ ผู้กล้าอาจจะเจอกับวิกฤติ ถ้าดาบของชั้นไม่แข็งแรงพอ ถ้ามันหักตอนที่สู้ล่ะ--

“หลอมสรรพสิ่ง”

ชั้นมองไม่เห็นมัน

“หลอมสรรพสิ่ง”

ชั้นมองไม่เห็นแกนของมัน! ไม่สามารถรับรู้ถึงมันได้ด้วย? ทำไมกัน?

“หลอมสรรพสิ่งหลอมสรรพสิ่งหลอมสรรพสิ่งหลอมสรรพสิ่งหลอมสรรพสิ่งหลอมสรรพสิ่ง-------”

คืนนั้น อีแลนต้องเข้ามาปลุกชั้นในห้องหลอม หลังจากที่ชั้นใช้พลังเวทย์จนหมด

โดยที่ไม่มีแรงเหลือ ชั้นมองไปที่กองดาบทั้ง 128 ชิ้น

ทั้งหมด ล้มเหลวอย่างสิ้นเชิง

อีแลนมองมาที่ชั้นอย่างเป็นห่วง ชั้นลูบหัวเธอแล้วบอกว่าชั้นไม่เป็นไร

สุดท้าย นี่มันก็ไม่ใช่ปัญหาที่จะแก้ได้ภายในวันเดียว

ถึงชั้นจะไม่ค่อยเต็มใจก็เถอะ ชั้นลุกขึ้นไปทำอาหารให้อีแลน เจ้าขนปุยเองก็คงรู้ว่าวันนี้ไม่ควรจะทำตัวกวนประสาท ดังนั้นตอนที่ชั้นไปให้อาหารมัน มันก็แอบชำเลืองมองชั้น เพื่อเป็นการตอบรับสายตานั้น ชั้นจึงตบจมูกมันเบาๆ

ตอนกลางดึก ตอนที่อีแลนหลับเรียบร้อยแล้ว ชั้นก็มาจัดการกับบันทึกการขาย ณ ปัจุบันที่เคาน์เตอร์

อันดับแรกคือ ทาชิ ขายไปในราคา 15 เหรียญทองแดง โดยที่ไม่มีแกนอยู่ข้างใน คนที่ซื้อไปคือผู้กล้าหมายเลข 1 ที่ตอนนี้ตายไปเรียบร้อยแล้ว

ชั้นกดหน้าผากเข้ากับแขน หมอบไปกับโต๊ะและคิด

ชั้นขาดอะไรไป? ชั้นควรจะทำยังไงดี?

ทันใดนั้น ประตูก็ส่งเสียงขึ้น

คาโลน่าในเสื้อเชิร์ตสีน้ำตาล กางเกงดำ รองเท้าผ้าใบสีขาว ปรากฏตัวขึ้นอย่างไม่คาดคิด

ที่เอวของเธอห้อยดาบสีขาวที่ดูคุ้นตา

จากการที่ไม่มีทหารคนอื่นๆอยู่รอบๆ ดูเหมือนว่าจะไม่ใช่ปัญหาเรื่องอีแลนถูกจับได้

ชั้นไม่ได้รอจนเธอพูด เธอจ้องมาที่นัยตาของชั้น

ปากของเธอขยับ ดวงตาสีเขียวแสดงถึงความไม่ยอมรับ

“ชั้นคือนักเรียนอันดับหนึ่ง วันนี้เป็นเพราะว่าชั้นใส่เกราะที่มันเคลื่อนไหวยากเฉยๆ คราวนี้ช่วยสู้กับชั้นอย่างจริงจังด้วย”

ชั้นส่งเสียงออกมา

“โทษที วันนี้ชั้นเหนื่อยมากแล้วล่ะ”

เธอจับข้อมือชั้น

“ชั้นจะอนุญาตให้นายเลียชั้นได้”

ถ้าชั้นดื่มกาแฟอยู่ล่ะก็ ชั้นคงพ่นใส่หน้าเธอไปแล้ว

นี่เธอรู้ความหมายของประโยคที่เธอพูดออกมารึเปล่าเนี่ย? อย่ามาล้อเล่นกับหัวใจอันไร้เดียงสาของตาลุงสิ

ชั้นเอียงหัวไปมา และมองไปที่เธอ

“ตกลง ไหนมาดูความสามารถที่แท้จริงของคุณนักเรียนเกียรตินิยมหน่อยซิ”

เราแยกห่างกันประมาณ 15 เมตร มันให้ความรู้สึกเหมือนกับผู้เชี่ยวชาญสองคนต่อสู้กันอย่างกับนิยายกำลังภายใน

เธอจ้องมาที่ชั้นอย่างไม่กะพริบตา เธอน่าจะพยายามตามการเคลื่อนไหวของชั้น เพื่อที่จะได้ป้องกันมันได้ ในเมื่อเธอใช้วิธีตามตำราอย่างนี้ แน่นอนเลยว่าเธอยังขาดประสบการณ์อยู่อีกมาก

ถึงชั้นจะโจมตีได้ แต่พอมองไปที่ดาบสีเงินเล่มนั้นแล้วมันทำให้ชั้นอยากจะอยู่กับที่มากกว่า

ชั้นตัดสินได้เรียบร้อย ชั้นจะเรียกดาบนั่นว่า “ดาบเงิน”   

(TL:   ดาบเงิน พ่_งงงง!!!!)

การที่ได้ยินชื่อที่น่าอนาถนี่มันทำให้ชั้นกลับมามีสติได้บ้าง

เอาแต่เพ่งความสนใจไว้สูงอยู่ตลอดมันเหนื่อยน่ะนะ อาศัยช่องหว่างเพียงนิดเดียว ชั้นก็เข้าไปแตะไหล่เธอได้อย่างง่ายดาย

แน่นอนว่าร่างกายคาโลน่าสั่นไปหมด เธอรีบเว้นระยะห่างทันที

อีกแล้วหรอเนี่ย สู้ตามตำราอีกแล้ว

วิธีเว้นระยะห่างของเธอคือการกระโดดไปข้างหลัง ชั้นจึงทำให้เธอสะดุดเพื่อให้เธอลงไปกองกับพื้น

เธอรีบกระโดดพุ่งตัวออกไปและชักดาบออกมาทันที

ช้าเกินไป เธอควรจะทำมันตั้งแต่แรกแล้วนะ

ถึงการกระโดดพุ่งตัวออกไปจะเร็วก็เถอะ แต่การทรงตัวก็ไม่ค่อยดีเท่าไหร่ ทำให้ต้องกลิ้งไปและจากนั้นถึงจะลุกขึ้น

การที่เธอเอาดาบออกมาตอนนี้มันสายไปแล้ว เวลาเดียวกันกับที่เธอกระโดด

ชั้นก็ตบหลังเธอ ทำให้เธอเสียสมดุลแล้วก็ล้มลงไป

“น่าอายจริงๆ นี่หรอนักเรียนเกียรตินิยมน่ะ”

ชั้นจะฆ่าแก

เธอขยับปากพูดแบบนั้น

ดาบเงินนั่นปักลงบนพื้น มีลูกไฟขนาดประมาณครึ่งเมตรลอยอยู่ในอากาศรอบๆตัวชั้น

นี่เธอพยายามจะล้อมกรอบชั้นหรือไง?

อะไรที่ทำให้เธอเชื่อมั่นว่าจะทำได้กันน่ะ

สกิลพวกนี้ทำให้ชั้นต้องเริ่มป้องกันตัว

ชั้นยกเท้าและเตะอากาศที่อยู่ข้างหน้าดาบ และทันใดนั้นลูกไฟก็หายไปในทันที

“นั่นมันร้อนจริงๆแลยนะ อย่าไปเผาบ้านชั้นเข้าล่ะ”