Because I'm a Weapon Shop Uncle เพราะชั้นคือตาลุงร้านขายอาวุธยังไงล่ะ! : 04 ตาลุงกับเด็กสาวร้านขายดอกไม้

Chapter 4: ตาลุงกับสัตว์เลี้ยง ชีวิตเต็มไปด้วยจุดพลิกผัน พออายุพวกนายมาใกล้ๆชั้นเมื่อไหร่ พวกนายก็จะยิ่งมีอารมณ์ความรู้สึกที่ไม่จำเป็นเพิ่มมากขึ้นเท่านั้น อย่างเมื่อเช้านี้ ตอนที่ชั้นกำลังครึ่งตื่นครึ่งฝันอยู่ พระเจ้าก็โผล่มาตรงหน้าชั้นแล้วก็ถามว่า “เจ้าอยากจะกลายเป็นพวกตัวประกอบมั้ย?” ชั้นพยักหน้าอย่างกระตือรือร้น แล้วก็หลับไปจนกระทั่งอีแลนมาปลุก ถ้ามาคิดดีๆแล้วเนี่ย ดูเหมือนพระเจ้าจะพูดด้วยว่า ‘ฝันไปเถอะ’ ใช่มั้ยล่ะนั่น? เป็นพระเจ้าที่น่าเคารพอะไรอย่างนี้ ก็นะ ต่อให้ไม่ต้องพึ่งพระเจ้า ที่ชั้นต้องทำก็แค่คอยเฝ้ามองผู้กล้า แล้วชั้นก็จะกลายเป็นพวกตัวประกอบเองนั่นล่ะ เพราะฉะนั้นแล้ว… “อีแลน วันนี้เราจะไปซื้อสัตว์เลี้ยงกัน!” “ว้าวว~!” ใบหน้าของอีแลนเต็มไปด้วยความสุขในทันที เธอเอามือมาจับที่แขนเสื้อชั้น แล้วเขย่าไปมาอย่างมีความสุข เธอคงคิดว่าชั้นจะเติมเต็มความฝันแบบเด็กๆของเธอที่อยากจะมีสัตว์เลี้ยงสินะ แต่ที่จริงแล้วไม่ใช่เลย ขอโทษทีนะแม่อีแลนตัวน้อย ชั้นมีเหตุผลอื่นล่ะ ถ้าชั้นต้องรอให้ผู้กล้าโผล่มาล่ะก็ ชั้นจะต้องลืมโลกเก่าก่อนที่ถูกส่งมาเกิดใหม่ และใช้ชีวิตอย่างชาวบ้านที่เต็มไปด้วยความสงบสุขซะ ตามที่ชั้นสังเกต ส่วนใหญ่ชาวบ้านในหมู่บ้านนี้มักจะมีสัตว์เลี้ยงกัน ยกตัวอย่างก็พวก ลูกแมว หรือลูกสุนัข ชั้นคิดมาเป็นอย่างดีแล้ว ถ้าเกิดว่าชั้นจะต้องทิ้งร้านขายอาวุธเอาไว้ตอนไปที่ร้านขายดอกไม้ อีแลนก็จะได้มีเพื่อนเล่น และถ้ามันเกิดเหตุการณ์อะไรขึ้น สุนัขตัวใหญ่ๆก็จะคอยปกป้องเธอได้ด้วย เพราะว่าส่วนใหญ่แล้วเพื่ออีแลน เราจึงจะซื้อตามที่เธอต้องการ ก็นะ ในเมื่อมันเป็นของอีแลน บางทีเธออาจจะชอบแมว นั่นก็ไม่เป็นไร ชั้นก็ไม่ได้เกลียดแมวหรอก อย่างไรก็ตาม อีแลนผ่านพวกลูกน่ารักที่แสนจะขี้เกียจไปเลย “ตัวนั้น หนูอยากได้ตัวนั้นค่ะ” หลังจากที่ดูรอบๆ อีแลนที่หลบอยู่ข้างหลังชั้น ผงกหัวไปที่เจ้าสิ่งมีชีวิตที่อยู่ในกรงนั่น ไหนดูสิ… ขนสีเงินเหมือนดวงจันทร์ ฟันสีขาว ดวงตาเหมือนอัญมณีสีดำ มีหูยาว และใบหน้าที่ใหญ่โต ร่างกายเล็กกว่าม้านิดหน่อย ชั้นมองีอแลนด้วยดวงตาอบอุ่น ต้องยอมรับเลยนะ เจ้านี่มันสวยมากเลยถ้าเทียบกับตัวอื่นๆน่ะ แต่นี่มันลาไม่ใช่หรอ? พอชั้นดูมันดีๆ นี่มันลาแน่นอน อีกอย่าง ขนสีเงินนี่มันถือว่าค่อนข้างหายากเลยนะ ที่จริง ในโลกก่อนนั้น มันมีคนที่เขียนเรื่องราวเกี่ยวกับตัวเองและลาสีเงินที่เล่นด้วยกันอยู่ เรื่องราวของพี่น้องมือและกีบเท้า อย่างไรก็ตาม ในโลกนี้ลาสีเงินมันไม่ค่อยพิเศษสักเท่าไหร่ “ทำไมเธอถึงเลือกเจ้าลาตัวเล็กนี่ล่ะ?” ชั้นยิ้มให้อีแลนและถามออกมา “พะ-เพราะว่า คุณขนปุยเขาดูโดดเดี่ยว เหมื...เหมือนกับตัวหนูก่อนที่จะได้พบกับพี่จ๋า....เพราะงั้น...หนูก็เลย…” เธอร้องไห้ออกมาเรียบร้อย ขนาดนี้แล้ว คงไม่ซื้อไม่ได้แล้วล่ะ ชั้นมองไปที่มัน เจ้าลานั่น ด้วยใบหน้าที่ดูชั่วร้าย มันแสยะยิ้มให้ชั้นพร้อมกับโชว์ฟันสองซี่ของมันออกมา ไม่ซื้อ! ไม่มีทาง! ชั้นไม่ซื้อมันเด็ดขาด! “ขอร้องล่ะค่ะ ช่วยซื้อคุณขนปุยด้วย” อีแลนชี้ไปที่เจ้าลานั่น น้ำตาไหลออกมาจากตาของมัน และมันก็พยายามดันกรง มันดูน่าสงสารมาก เหมือนกับมันคร่ำครวญมาทั้งชีวิต เจ้านี่มัน...เป็นนักแสดงตัวยงชัดๆ! ถ้าในโลกนี้มันมีรางวัลออสการ์ล่ะก็ ปีนี้ผู้ชนะคงเป็นเจ้าลานี่แหงๆ อีแลนกอดขาชั้นแน่น ชั้นคิดถึงสีหน้าที่ดูสับสนของเธอเมื่อมาที่บ้านชั้นครั้งแรก สุดท้าย เธอก็สามารถก้าวข้ามความทรงจำที่เลวร้ายมาได้ และช่วยเหลือพวกที่ตกอยู่สถานการณ์เดียวกัน การเติบโตของเธอจะต้องได้รับการส่งเสริม “ก็ได้ ต่อไปนี้ แกจะถูกเรียกว่าเจ้าขนปุย” เจ้าขนปุยเลิกทำหน้าตาชั่วร้าย และก้มหัวของมันลง มันเป็นลาที่ฉลาดจริงๆแฮะ ถ้าหลังจากที่ชั้นบอกว่าจะซื้อแล้วมันทำหน้าอย่างนั้นต่อล่ะก็ ชั้นจะพาอีแลนออกไปจากร้านนี้ทันทีเลย อย่างไรก็ตาม ในเมื่อมันตัดสินใจจะก้มหัวให้ แสดงว่ามันก็ไม่ได้นิสัยแย่อะไรนัก แต่ในทางกลับกัน เจ้าของร้านนี่มันพวกรีดไถชัดๆ พอเห็นว่าอีแลนชอบเจ้าลานี่ ก็โก่งราคาขึ้นสูงเชียวนะ ตั้ง 2 เหรียญทองแน่ะ! มีดของชั้นที่ทำจากเงินมีราคาอยู่ที่ 5 เหรียญเงิน พูดอย่างคือ มีดพวกนั้นตั้ง 20 เล่มถึงจะมีค่าพอๆกับเจ้าลานี่! เป็นไปได้ว่ามีดที่ชั้นทำขึ้น ยังเทียบไม่ได้กับเจ้านี่อีกหรอ? และถ้าชั้นต่อรองเพื่อจะซื้อเจ้าขนปุยตัวร้ายนี่ล่ะก็ จะต้องทำให้อีแลนไม่มีความสุขแน่ๆ ก็นะ เวลานี้แหละที่จะต้องทำตัวเป็นสุภาพบุรุษกันหน่อย ชั้นเอาเหรียญทองสองเหรียญออกมายื่นใส่มือเจ้าของร้านที่แสยะยิ้มอย่างชั่วร้าย จากนั้นจึงส่งสายคุมบังเหียนใส่มือของอีแลน เจ้าขนปุยนี่มันต้องได้รอยยิ้มชั่วร้ายมาจากเจ้าของร้านนี้แหงๆ อีแลนเช็ดน้ำตาออกและสูดน้ำมูกอย่างมีความสุข ถึงเธอจะใช้แขนเสื้อเช็ดแล้วก็เถอะ ตอนกลับไปชั้นต้องทำความสะอาดให้อีก บางทีครั้งนี้ชั้นน่าจะปล่อยให้เธอจัดการเอาเองนะ จมูกเธอแดงไปหมด แต่รอยยิ้มนั่น เป็นสมบัติล้ำค่าเลยทีเดียว ถ้าแบบนั้น 2 เหรียญทองนี่ก็คุ้มมากเลยทีเดียว อีแลนจุ๊บที่จมูกเจ้าขนปุยอย่างนุ่มนวล ส่วนชั้นก็จับก้นมันเบาๆ มันฟึดฟัดออกมาเบาๆ ที่จริงขนสีเงินนี่มันค่อนข้างนุ่มเลยแฮะ ถึงมันจะเป็นสัตว์เลี้ยง แต่มันก็ยังถูกสวมอานกับบังเหียนเอาไว้ ถ้าในอนาคตอีแลนอยากจะออกไปเที่ยวเล่นข้างนอกล่ะก็ มันน่าจะเป็นพาหนะที่ดีเลยล่ะ ในกรณีที่มีอันตราย เธอยังสามารถหนีได้อีก สุดท้ายคือ ดูเหมือนว่าเจ้าลานี่มันจะฉลาดกว่าอีแลนซะอีก ถึงชั้นอยากจะบอกว่ามันเป็นผลลัพธ์ที่ดีก็เถอะ ทีนี้ชั้นต้องมาทำคอกแล้วก็รั้วกั้น ต้องคอยแปรงขน แล้วก็ซื้ออาหารมาบำรุงมันอีก พวกนี้เป็นสิ่งที่ชั้นต้องทำในฐานะที่เป็นตาลุงล่ะนะ แต่ยังดีที่ชั้นค่อนข้างเก่งเรื่องช่างไม้นี่ ชั้นจะทำให้มันเป็นคอกที่สวยสุดๆไปเลย เอาล่ะ! ทีนี้ชั้นก็กลายเป็นชาวบ้านอย่างเต็มตัวซะที!