Because I'm a Weapon Shop Uncle เพราะชั้นคือตาลุงร้านขายอาวุธยังไงล่ะ! : 11 ตาลุงกับไดอารี่ทั้งสาม

Chapter 11: ตาลุงกับไดอารี่ทั้งสาม

(1) ตาลุงกับหมัด

วันอังคารที่ 5 เดือนมกราคม ปีที่ 3

สภาพอากาศ : แจ่มใส ไร้เมฆฝน

วันนี้ชั้นตื่นเช้าขึ้นและปวดตัวไปหมด แน่นอนว่าไม่ใช่จากการสู้กับคาโลน่าเมื่อวานนี้ ส่วนใหญ่เป็นเพราะผลกระทบจากการใช้เวทมนตร์

นี่เป็นครั้งแรกในรอบสองปีเลยที่ชั้นใช้เวทมนตร์เยอะขนาดนี้

ยังไงก็ตาม ชั้นยังได้ประโยชน์จากมันอยู่ดี

ชั้นได้รู้ว่าพลังเวทย์กับความแข็งแรงของร่างกายนั้นสัมพันธ์กัน การที่ใช้พลังเวทย์เกินขนาดจะส่งผลข้างเคียงให้กับร่างกาย

ตอนที่ชั้นไปให้อาการเจ้าขนปุย ชั้นเห็นตัวมันกระตุกๆอยู่ตรงมุม เอาหัวถูกำแพงไปมา ชั้นเลยเอามันออกแล้วแหวกขนมันดู ชั้นเจอหมัดเกาะอยู่บนตัวมัน

มีไม่ค่อยเยอะ แต่มันเจ้าเล่ห์มาก ทั้งตัวเล็ก และมีสีขาว ซ่อนอยู่ในขนสีเงิน ยากที่จะมองเห็น แต่ว่าชั้นก็เห็นหมดนั่นแหละ

พวกปรสิตที่ไม่สามารถอยู่ได้ด้วยตัวเอง ต้องคอยเอาแต่ดูดเลือดคนอื่น ชั้นจะต้องจัดการเจ้าพวกนี้!

หลังจากนั้น ชั้นจึงเรียกอีแลนมาอาบน้ำให้เจ้าขนปุย

เจ้าขนปุยไม่ค่อยเต็มใจนัก ดังนั้นชั้นจึงเตือนมัน บอกว่าถ้ามันไม่ยอมล่ะก็ ขนเงินสวยๆของมันจะถูกโกนทิ้งแน่ๆ

แค่ชั้นทำมือเป็นท่าทางโกนขน เจ้าขนปุยก็ตัวสั่นขึ้นมาทันที มันน่าจะทำตัวหยิ่งอีกสักหน่อยนะ

ในเมื่อเลือกได้แล้ว ในที่สุดมันก็ยอมให้อีแลนใช้แปรงขัดอาบน้ำมันอย่างระมัดระวัง

“ยังไงก็เถอะ ทำไมถึงมีหมัดในหน้าหนาวได้ล่ะ?”

หลังจากที่ได้ยินคำพูดชั้น เจ้าขนปุยก็หดหัวลงทันที

ชั้นจ้องไปที่มันด้วยสายตาคมกริบ มันขยับหนีจากสายตาชั้น และก็พยายามทำเป็นผิวปาก

ชั้นค่อยๆกดดันเข้าไป

“ว่ายังไง? เจ้าขนปุย? แกซ่อนอะไรชั้นไว้งั้นหรอ?”

ชั้นเพ่งสายตาไปเหมือนว่าจับได้

ในที่สุด เจ้าขนปุยก็ร้องออกมาและวิ่งไปที่มุม เอาหญ้าแห้งออกจากพื้น ข้างในนั้นมีอาหารอยู่เยอะแยะไปหมด บางอันเองก็เน่าแล้วด้วย และยังมีผมสีขาวผสมอยู่ในนั้นอีก

ไม่จำเป็นต้องบอกเลยว่าใครรู้เรื่องนี้อีก

เจ้าขนปุยน้ำตาคลอ เหมือนกับขอให้ชั้นยกโทษให้

“ทำไมแกถึงอยากจะซ่อนอาหารไว้ล่ะ?”

ชั้นไม่เข้าใจเลย เวลานั้นเอง อีแลนที่อยู่ข้างๆชั้นก็ดึงชายเสื้อ

“มันอาจจะรู้ว่าเป็นเพราะตัวมันเองมักจะซนอยู่เสมอ ดังนั้นมันเลยกลัวว่าวันนึงพี่จ๋าจะทิ้งมันไป”

น้ำเสียงของอีแลนฟังดูโดดเดี่ยว

ชั้นปวดใจขึ้นมาทันที

“ใจเย็นๆน่า ไม่ว่าจะเป็นเธอหรือเจ้าขนปุย ทั้งคู่ก็คือสมาชิกของครอบครัวนี้นั่นแหละ”

ชั้นลูบหัวอีแลน เจ้าขนปุยเองก็โผเข้ามาหาชั้น

“แต่แน่นอนว่า อย่างซ่อนของอย่างนี้อีกเชียวล่ะ”

(2) ตาลุงกับหนังสือพิมพ์

วันพฤหัสที่ 7 เดือนมกราคม ปีที่ 3

สภาพอากาศ : แจ่มใส ไร้เมฆฝน

เมื่อเร็วๆนี้ ชั้นรู้สึกได้ว่ามีใครบางคนสะกดรอยตามชั้น

ถึงแม้จะรู้สึกได้อย่างชัดเจนเลยก็เถอะ แต่รูปแบบการสะกดรอยนี่ทำให้มันไม่คุ้มเลยที่จะไปตอแยกับอีกฝ่าย

ตอนที่ชั้นเข้าไปใกล้ๆบ้านตัวตนของมันก็หายไป ดังนั้นอีกฝ่ายไม่น่าจะใช่อีแลนหรือเจ้าขนปุย

วันนี้หนังสือพิมพ์มีพาดหัวข่าวที่น่าสนใจ

หนึ่งในนั้นเป็นรายชื่อผู้เข้าร่วมกองกำลังที่หนึ่ง รายชื่อที่สี่คือ นอร์ดิค พาลิโอ เจ้าเด็กนั่นไม่ธรรมดาแฮะ

กองกำลังที่หนึ่งคือกองกำลังหลักในแนวหน้า และจะต้องแข็งแกร่งอยู่เสมอในฐานะที่เป็นกองกำลังชั้นแนวหน้า

แต่ก็เป็นเรื่องปกติ นอร์ดนั้นมีสายตาเหมือนกับหมาป่า ดังนั้นเขาน่าจะเหมาะกับที่นั่นแล้วล่ะ

สิ่งเดียวที่ชั้นกังวลก็คือดาบสองคมที่ชั้นให้เขาไป ถึงแม้ว่านอร์ดจะยกยอว่ามันเป็นดาบที่ดีก็เถอะ แต่มันไม่ได้สร้างมาให้พอดีกับรูปร่างของเขา

ในอดีตชั้นเคยเชื่อมั่นว่าชั้นสร้างดาบที่เป็นอันดับหนึ่งในโลก แต่ตอนนี้มันช่วยไม่ได้ ชั้นได้แต่กังวลว่าดาบนั่นมันจะทนพวกการระดมยิงจากเวทย์ระดับสูงได้รึเปล่า ดาบนั่นจะสามารถตัดผ่านเกราะเวทย์ได้มั้ย

ในสนามรบ อาวุธก็คือชีวิตครึ่งนึงเลย และชั้นให้ดาบที่ไม่คู่ควรแก่นอร์ดไป นี่มันทำให้ชั้นหดหู่

วันนี้ชั้นก็ยังตีดาบต่อไป และทุกๆวันชั้นก็ทำออกมาล้มเหลวเป็นโหลเลย

อีกข่าวนึงคือ หยกสีม่วงชั้นสูงในหมู่บ้านถูกประมูลไปในราคาสูงลิบลิ่ว

หยาจือ เจ้าของร้านขายดอกไม้ เธอมีรูปขึ้นอยู่บนปกหนังสือพิมพ์

สาวงามที่เต็มไปด้วยเสน่ห์แบบที่ผู้ใหญ่ควรมี ผมสีดำยาวของเธอพาดลงหมาเหมือนเป็นผ้าคลุม ดวงตาของเธอหยีลงอย่างมีความสุข

อายุถูกเขียนไว้ว่า 25 ปี น้อยกว่าชั้นนิดหน่อย แต่ต่อให้เป็นชั้นเองก็ไม่สามารถรับหน้าที่ที่น่ากลัวพวกนี้ได้ ชั้นไม่เคยเดาได้สักทีว่าเธอซ่อนอะไรอยู่เบื้องหลังรอยยิ้มนั่นกันแน่

ชั้นควรจะต้องคอยดูแลเอาใจใส่พวกกระถางดอกไม้นี้ แต่เป็นเพราะตอนเมื่อคืนก่อนชั้นแอบมาเด็ดมันเพื่อจะเอาไปทำธนู ชั้นเองก็ไม่ได้รู้สึกผิดอะไรด้วย ดังนั้นชั้นเลยไม่ทำ

ลาก่อนนะ เจ้าหยกม่วงชั้นสูง วันเวลาที่ชั้นได้ดูแลแกเนี่ยมันมีความสุขมากๆเลยละ

ข่าวอีกอย่างที่ทำให้ชั้นกังวลก็คือ เหล็กขึ้นราคา ถึงแม้ว่าบางครั้งชั้นจะทำให้ฟรีๆก็เถอะ แค่ชั้นก็ยังเป็นนักธุรกิจที่ต้องคอยคำนวณถึงต้นทุนค่าใช้จ่ายอยู่นะ

การผันผวนของราคาเหล็กมันไม่ใช่เรื่องใหญ่ แต่มันเป็นลางร้าย มีอาวุธที่เอาไว้ใช้ปราบเผ่าปีศาจเพิ่มมากขึ้นงั้นหรอ?

ยังไงก็เถอะ อาวุธชั้นเองก็ต้องขึ้นราคาตามเช่นกัน

(3) ตาลุงกับไข้หวัด

วันอังคารที่ 12 เดือนมกราคม ปีที่ 3

สภาพอากาศ : เมฆครึ้ม

นี่มันส่งผลเยอะจริงๆเลยแฮะ

ชั้นไม่คิดเลยว่าผลในระยะยาวจากการที่พลังเวทย์เหลือน้อย จะทำให้ภูมิคุ้มกันต่ำไปด้วย

เมื่อคืนตอนที่อีแลนเดินมาปลุกชั้นที่ห้อง ชั้นเห็นเธอมีน้ำตานองหน้า และพบว่าเสื้อของชั้นเปียกเต็มไปด้วยเหงื่อ

ตอนที่ชั้นปีนออกจากเตียง ตัวชั้นสั่นและก็เวียนหัวไปหมด นี่ชั้นอาจจะวูบไปตอนไหนเลยก็ได้นะเนี่ย

นี่มันไม่ใช่ผลกระทบจากการสูญเสียพลังเวทย์แล้ว ชั้นรู้ในทันทีว่าชั้นน่าจะเป็นไข้หวัด

ตั้งแต่ชั้นกลับมาเกิดใหม่จนถึงปัจจุบัน ชั้นไม่เคยป่วยมาก่อนเลย

อีแลนทำความสะอาดห้องอย่างแข็งขัน ขณะเดียวกันก็คอยดูซุปที่ต้มทิ้งไว้ในครัวไปด้วย

ถึงแม้ชั้นจะบอกว่า “ให้ชั้นทำอาหารเองเถอะ” แต่ชั้นก็ถูกอีแลนปฏิเสธมาอย่างสิ้นเชิง

“พี่จ๋านอนพักเถอะ เรื่องแค่นี้หนูทำได้”

ชั้นล้มตัวนอนลงบนเตียง ตรงหางตาชั้นเห็นเจ้าขนปุยแง้มประตูแอบดูชั้นอยู่เงียบๆ ถัดมาจากมันคือคนที่มีผมเปียสีขาว และดวงตาสีเขียว *แคโรลินา นั่นเอง

*(TL : ตอนนี้ทางต้นฉบับเขาเขียนมางี้ ตอนอื่นๆก็เขียนว่า คาโลน่า นะเออ)

เช้านี้ หยาจือพาหลี่ชาหนายมาเยี่ยมชั้น และไม่นานนักหลังจากนั้น หัวหน้าหมู่บ้านเองก็มาเยี่ยมชั้นเช่นกัน

นี่มันทำให้ชั้นพักได้อย่างสบายซะจริงๆ อ่า..

ชั้นปิดตาลงและหลับลึกไปในเวลาไม่นานนัก

ครั้งนี้ชั้นฝันร้ายล่ะ ชั้นเรียกมันว่าความฝันก็จริง แต่มันเหมือนกับการฉายภาพซ้ำซะมากกว่า

สิ่งที่ห้อยลงมาจากเพดานขององค์กรก็คือเชือก กลางอากาศนั้น มีศพแกว่งไปมาอยู่ ฉากหลังของมันเต็มไปด้วยเลือดสีแดงและสีดำทึบ

ทั้งการล้อเลียนและเย้ยหยัน ทั้งความสับสนและความเศร้าโศก ในอากาศเต็มไปด้วยกลิ่นพวกนี้

สิ่งที่น่าสะอิดสะเอียนนั่น ใบหน้าที่น่ารังเกียจของมันหัวเราะอย่างชั่วร้ายอยู่ต่อหน้าชั้น จากนั้นมันก็บิดเบี้ยวและกลายเป็นปีศาจ

ไอ้พวกสารเลวเอ๊ย นี่พวกแกจะไม่ปล่อยชั้นไป ต่อให้เป็นโลกนี้ก็ตามงั้นสินะ?

เมื่อชั้นกัดฟัน ด้วยเหตุผลอะไรก็ไม่รู้ ทันใดนั้นชั้นก็ใจเย็นลง

เหงื่อเย็นๆหายไปอย่างไร้ร่องรอย และความไม่สงบในจิตใจชั้นก็หายไปอย่างกับควัน

ชั้นค่อยๆลืมตาขึ้น และเห็นอีแลนกำลังใช้ผ้าชุบน้ำบิดหมาดซับเหงื่อบบนใบหน้าชั้นอยู่

ชั้นถอนหายใจอย่างโล่งอก ชั้นไม่รู้ว่าชั้นหลับไปนานเท่าไหร่ แต่ซุปร้อนๆที่ทำเสร็จแล้วก็ถูกยื่นมาให้

“ขอโทษนะพี่จ๋า เป็นเพราะเจ้าขนปุยอยากจะดูอาการพี่จ๋า หนูเลยอนุญาตให้มัน…”

ชั้นหันไปอีกด้าน และเห็นเจ้าลาขนสีเงินหลับอยู่ข้างๆ มันแลดูเศร้าๆ

ชั้นลูบหัวมัน มันตื่นขึ้น และก็เลียมือชั้นอย่างคุ้นเคย

สุดท้ายทั้งสามคนก็ดื่มซุปอุ่นๆและอร่อยด้วยกัน

-------------------------------------------------------------------------------------

ปล. ปีที่ 3 คือนับจาก ปีที่ตาลุงถูกส่งมาโลกนี้