Because I'm a Weapon Shop Uncle เพราะชั้นคือตาลุงร้านขายอาวุธยังไงล่ะ! : 18 ตาลุงกับคำสาป (1)
Chapter 18: ตาลุงกับคำสาป (1)
เมื่อวาน ชั้นเป็นคนถลกหนังจากศพหมาป่า
คาโลน่าใช้ดาบของเธอฆ่าหมาป่าทั้งสี่ตัวนั่น เพราะงั้นคุณภาพของหนังมันเลยไม่ดีเท่าไหร่
กลับกัน คุณภาพของหนังจากหมาป่าที่ชั้นฆ่าไปก็ไม่เลวนัก
ตอนนี้ ชั้นคือพ่อค้า และกำลังใช้สายตาของพ่อค้าประเมินปัญหาอยู่
การแบกรับความเสี่ยงจะต้องได้รับผลตอบแทน และถ้ามีอะไรที่ได้มาฟรีๆล่ะก็คงจะเสียเปล่าถ้าหากไม่รับมันเอาไว้
คาโลน่าสูญเสียเรี่ยวแรงไปหมดตอนที่ราชาหมาป่าพุ่งโจมตีเข้ามา หลังจากการโจมตีนั้น เธอยังตกอยู่ในความหวาดกลัวจากความตาย
ชั้นเข้าใจดีว่าเธอรู้สึกยังไง ถึงแม้ว่าจากมุมมองของชั้นแล้ว มันจะเป็นไปตามที่คาดไว้ก็เถอะ แต่พูดถึงเธอแล้ว เธอกำลังตกอยู่ในความทุกทรมานจากบาดแผลทางจิตใจอยู่แน่นอน
การถลกหนังหมาป่ามันเป็นภาระที่หนักมากสำหรับคนๆเดียว ยิ่งกว่านั้น ชั้นยังต้องเอายาให้คาโลน่าอีก
ตอนที่ชั้นจะไปรักษาแผลของคาโลน่า เธอมองชั้นด้วยสายตาที่ไร้ชีวิตชีวา
จากนั้น เธอค่อยๆปลดกระดุมและขยับตัวออกจากชุดนอน คอเสื้อเลื่อนลงไปอยู่ตรงข้อศอก เปิดให้เห็นไหล่ของเธอที่ส่งกลิ่นหอมกรุ่นและ…….
อืม มันใหญ่พอสมควรเลย
ยิ่งกว่านั้นดูเหมือนว่าเธอจะไม่ได้ใส่----------
ไม่ได้สิ!! ชั้นไม่ใช่คนที่จะทนแรงดึงดูดแบบนี้ไม่ไหวนะเฟ้ย!
อีกฝ่ายยังเป็นเด็กอยู่เลยนะ! อย่าเสียสมาธิ อย่าเสียสมาธิ!
สุดท้ายแล้ว ก่อนที่ชั้นจะเห็นมัน ชั้นเดิมพันด้วยความเร็วที่ชั้นภาคภูมิใจ อ้อมไปข้างหลังเธอ
อืมม แผ่นหลังที่ขาวราวกับหิมะนี่เต็มไปด้วยแรงดึงดูด
หลังของเธอเรียบเนียนราวกับหยกชั้นดี ถ้าชั้นใช้นิ้วจิ้มไปเบาๆล่ะก็ ชั้นจะรู้สึกได้ถึงความยืดหยุ่นและอ่อนนุ่มของผิวหนังเด็กสาวได้เลย ถึงแม้ว่าเลือดมันจะเหม็นหืน แต่ชั้นก็ยังแยกแยะกลิ่นมันได้เป็นอย่างดี
ชั้นตบหน้าตัวเอง ในที่สุดชั้นก็สงบลงพอที่จะทายาใส่แผลของเธอ
“รู้สึกยังไงบ้าง? เจ็บรึเปล่า?”
อ๊ะ! นี่ชั้นพูดเรื่องที่น่าอายออกไปแล้วสิ!
ยาที่ชั้นทำเอง มันมีผลห้ามเลือดและแก้พิษได้ เป็นไปได้ว่ามันมีประโยชน์มากกว่าเวทมนตร์ซะอีก แต่มันก็เจ็บเช่นกัน
ยังไงก็ตาม คาโลน่าก็แค่ติดกระดุมเสื้อเธอขึ้นอย่างเงียบๆ เธอสั่นไปทั้งตัวขณะที่เข้าไปในถุงนอน
เฮ้อ หวังว่าเธอคงจะไม่ฝันร้ายนะ
ชั้นวางหนังหมาป่าไว้เหนือกองไฟ เพื่อผึ่งให้มันแห้ง และนั่งรอจนถึงเช้า
แผนเดิมก็คือ ชั้นกะว่าจะนอนในรถช่วงกลางวันนี้ แต่ก่อนอื่นเลย เมื่อตอนเช้า ชั้นพบว่าคาโลน่ายังคงไม่ดีขึ้นสักเท่าไหร่ ดังนั้นชั้นจึงรับหน้าที่คุมม้าไป
การอดนอนไม่ใช่เรื่องใหญ่สำหรับชั้น ชั้นไม่ได้รู้สึกเคืองอะไรเลย
“พี่จ๋า คาโลน่า เธอไม่เป็นไรใช่มั้ย?”
เมื่อตอนเช้า อีแลนพบว่าคาโลน่าทำตัวแปลกไป
อันที่จริง คนที่เอาแต่ห่อตัวอยู่ในถุงนอน ตัวสั่นด้วยความหนาวเย็น ต้องไม่ปกติอยู่แล้วล่ะ
“ไม่เป็นไรหรอก”
ขณะที่พูดแบบนั้น ชั้นก็เพ่งความสนใจไปยังเบื้องหน้า
ตั้งแต่ที่เราเข้ามาในพื้นที่นี้ ชั้นรู้สึกได้ถึงอะไรแปลกๆในอากาศ
มันเป็นความรู้สึกประเภทที่ทำให้คนขนลุกเสียวสันหลัง มันไม่ใช่ความหนาวแบบตอนอยู่ในหน้าหนาว
ขณะที่เวลาผ่านไป ความรู้สึกนี้มันก็แรงขึ้นเรื่อยๆ
ตอนที่ชั้นผ่านต้นไม้ ความรู้สึกหนาวเย็นนี้ก็พุ่งขึ้นมาถึงขีดสุด ชั้นมองไปที่ต้นไม้ และเห็นเป็นร่างสีขาวรางๆ
เป็นรูปร่างผู้หญิงผมยาวที่มีริมฝีปากสีแดง กับรอยยิ้มที่ดูน่าสยดสยอง แต่ก็หายไปในชั่วพริบตา
มันเป็นความเร็วในระดับที่ชั้นไม่สามารถสัมผัสได้ แต่บางทีอาจจะไม่มีอะไรอยู่ตั้งแต่แรกแล้วก็ได้
ในเมื่อชั้นรู้ว่ามันมีอะไรอยู่ตรงนั้น ชั้นคงจะทำเป็นไม่สนใจไม่ได้
ชั้นหยุดรถทันที
“โทษทีนะอีแลน รอนี่แป๊บนึงนะ”
ชั้นยืนอยู่ตรงหน้าต้นไม้เป็นพักนึง จากนั้นก็เริ่มขุด ดินที่อยู่รอบๆมันไม่แข็งเท่าไหร่
หลังขุดไปสักพัก ชั้นก็เจอกระดูกสีขาวที่น่าขนลุก
เสื้อผ้าถูกย่อยสลายไปแล้ว เนื้อหนังเองก็ไม่มีคิดอยู่ มันมีแค่โครงกระดูกเรียบๆแห้งๆเท่านั้น
ถ้าชั้นไม่ได้มาเกิดใหม่ในโลกนี้ล่ะก็ ร่างนี้ก็คงจะกลายเป็นแบบนี้สินะ
“พี่จ๋า! ตรงนี้มีผู้หญิงอยู่ด้วย!”
ชั้นกระโดดพุ่งออกไปทันทีที่ได้ยินเสียงอีแลนร้อง แต่ก็ไม่เจออะไร
อย่าบอกนะว่า เพราะอีแลนเป็นเผ่าปีศาจ เธอเลยเห็นสิ่งที่ชั้นมองไม่เห็น?
หรือมันจะดีกว่าที่จะบอกว่าเป็นสิ่งที่ชั้นไม่สามารถเห็นได้ในโลกนี้ ถึงมันจะเป็นแค่รูปร่างแปลกๆ ชั้นก็ต้องระวังตัวเอาไว้
“นี่ ไม่นะ ว้ายยย!!”
ชั้นได้ยินเสียงอีแลนกรีดร้อง ชั้นไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น บางทีอาจจะเป็นอะไรที่น่ากลัว โผล่ออกมาใกล้มากพอที่จะทำให้กลัวสุดๆ
ถึงชั้นจะมองไม่เห็นมันก็เถอะ แต่ไม่มีใครมารังแกครอบครัวชั้นได้หรอกนะ ชั้นจะเผชิญหน้ากับมัน ไม่ว่ามันจะเป็นอะไรก็ตาม
ชั้นกวาดสายตาไปยังโครงกระดูก และพบกับสร้อยคอที่คล้องอยู่กับกระดูกสันหลัง นั่นคือสิ่งของของคนตาย
ชั้นดึงสร้อยคอออกมา
“ออกมาสิ แกต้องการเจ้านี่ใช่มั้ย!”
“พี่จ๋า! ระวัง! มันพุ่งไปหาพี่แล้ว”
บ้าเอ๊ย
เจ้าพวกคนตายนี่ เป็นผีไปแล้วยังจะมาสร้างปัญหาให้อีก
ชั้นอยากจะเห็นจริงๆ เจ้าสิ่งที่ชั้นมองไม่เห็นและสัมผัสไม่ได้ สิ่งที่ไม่มีตัวตน มันจะทำร้ายชั้นได้ยังไง
ไม่สำคัญหรอกว่ามันจะกักเก็บความแค้นแบบไหนไว้ มันก็ไม่ควรจะเอาไปลงกับคนที่ไม่รู้เรื่องรู้ราว ถ้าเกิดพวกนั้นทำแบบนี้ตอนที่ยังมีชีวิตอยู่ล่ะก็ ตอนตายเองก็จะกลายเป็นแบบนั้นเหมือนกัน
ชั้นโยนสร้อยคอออกไปด้านข้าง และถูกใครบางคนกระแทกเข้ามาทันที
คาโลน่ายังอยู่ในชุดนอนของเธอ ดวงตาที่ไร้ชีวิตชีวาของเธอดูเหมือนคนใกล้ตายเต็มที
สายตาเธอมองมาที่ชั้น แต่จริงๆแล้วเธอไม่ได้มองชั้นอยู่
“พี่จ๋า ผู้หญิงคนนั้นอยู่ติดกับร่างของพี่คาโลน่า!”
พร้อมๆกับเสียงร้องของอีแลน คาโลน่าพูดคำเหล่านี้ออกมา
“หมาป่า,ฆ่า…...ข้าจะ...ตายซะ…..”
ดาบเงินถูกชักออกมาจากฝัก
