I am the monarch ข้านี่แหละ ราชันย์! ตอนที่ 1 : การกลับมา(1)
“แค่ก!”
เสียงสำลักลมหายใจดังออกมา
“แค่ก แค่ก แค่ก!”
หัวใจเขาเต้นรัวอย่างกับวิ่งมาทั้งวัน
‘นี่ชั้นตายแล้วงั้นหรอ?’
เขารู้สึกแปลกประหลาด.
เขารู้สึกงุนงง เหมือนกับเพิ่งตื่นจากฝัน และหัวเขาเจ็บปวดราวกับมันจะแยกออกจากัน
ในขณะนั้นเอง เขารู้สึกถูกกระแทกอย่างรุนแรงที่ตรงท้ายทอย.
เขารู้สึกงุนงง เหมือนกับเพิ่งตื่นจากฝัน และหัวเขาเจ็บปวดราวกับมันจะแยกออกจากัน
ในขณะนั้นเอง เขารู้สึกถูกกระแทกอย่างรุนแรงที่ตรงท้ายทอย.
ผัวะ!
“ไอ้หน้าใหม่นี่ นี่แกกล้าหลับระหว่างที่เรากำลังเตรียมจะรบกันงั้นเรอะ?”
โรอันมองกลับไปข้างหลังด้วยดวงตาขุ่นมัว ขณะที่เขาลูบท้ายทอยไปด้วย.
“โอ้? แกจ้องข้างั้นหรือ?”
เขาเป็นชายรูปร่างกำยำที่มีคางเป็นสี่เหลี่ยม.
เขามองไม่ชัดนักเพราะความกว้างของสายตามันถูกรบกวนอยู่ แต่โรอันก็รู้ดีว่าผู้ชายคนนี้เป็นใคร
เขามองไม่ชัดนักเพราะความกว้างของสายตามันถูกรบกวนอยู่ แต่โรอันก็รู้ดีว่าผู้ชายคนนี้เป็นใคร
“คุณพีท?”
มันเป็นพีทจริงๆ
รุ่นพี่ในกองกำลังที่ 7 ที่เขาเคยอยู่เมื่อ 20 ปีก่อน
รุ่นพี่ในกองกำลังที่ 7 ที่เขาเคยอยู่เมื่อ 20 ปีก่อน
‘แต่ไม่ใช่ว่าเขาตายในการกำจัดมอนสเตอร์เมื่อ 20 ปีที่แล้วหรอกหรอ....?’
โรอันขมวดคิ้ว.
‘สุดท้าย ชั้นก็มาพบกับคนตายอีกครั้งสินะ’
ทันใดนั้น เขาก็ยืนขึ้นและยื่นมือออกมา รู้สึกดีที่ได้เจอเขาอีกครั้ง
“ไม่ได้พบกันนาน ดีใจที่ได้เจอคุณนะ”
เขาทักทายพร้อมยิ้มไปด้วย
ยังไงก็ตาม ดูเหมือนพีทจะอารมณ์ไม่ดีเท่าไหร่
ยังไงก็ตาม ดูเหมือนพีทจะอารมณ์ไม่ดีเท่าไหร่
“ไอ้เจ้าโง่นี่!”
หมัดลอยมาพร้อมกับคำด่า
พลั่ก!
“อ่อก!”
โรอันกลิ้งไปหลังจากที่โดนต่อ และรู้สึกได้ถึงความเจ็บปวดอย่างรุนแรง
‘บ้าเอ้ย ถึงตายไปแล้วก็ยังรู้สึกเจ็บหรอเนี่ย?’
เขาขยับคางของเขา
ทันใดนั้นเอง เขาก็เห็นมือขวา และร่างกายของเขา ร่างกายที่แสนจะอ่อนแอ และที่มากไปกว่านั้น หลังมือของเขานั้นทั้งนุ่มและสะอาดสะอ้าน
ทันใดนั้นเอง เขาก็เห็นมือขวา และร่างกายของเขา ร่างกายที่แสนจะอ่อนแอ และที่มากไปกว่านั้น หลังมือของเขานั้นทั้งนุ่มและสะอาดสะอ้าน
‘นี่มันอะไรกัน? เราจะดูเด็กลงเมื่อตายงั้นหรอ?’
ทุกอย่างทำให้เขาสงสัย
ขณะนั้นเอง ก็มีบางคนวิ่งเข้ามาหยุดตรงเบื้องหน้าเขา
ขณะนั้นเอง ก็มีบางคนวิ่งเข้ามาหยุดตรงเบื้องหน้าเขา
“โรอัน นี่นายบ้าไปแล้วหรอ? ทำไมอยู่ๆนายก็เป็นแบบนี้ล่ะเนี่ย?”
เสียงเบาๆที่ดูเหมือนกระซิบพูดกับเขา โรอันค่อยๆหันหัวไปและมองดูเจ้าของเสียงนั้น
“เพียซ?”
มันเต็มไปด้วยความประหลาดใจ สีหน้าของโรอันดูประหลาดใจยิ่งกว่าที่เขาเห็นพีทซะอีก
“ทำไมนายมาอยู่ที่นี่…….? ไม่สิ ยิ่งกว่านั้นคือ..นายดูเด็กลงนะ?”
เพียซนั้นไม่ได้ตาย ที่ยิ่งกว่านั้น คือเขาไม่มีทางตายได้
เพราะว่าหลังจากที่เขาได้กลายเป็นขุนนางของอาณาจักรรินส์ เขาก็ไม่ได้พาตัวเองเข้าสู่ที่ๆอันตรายอย่างสนามรบอีก
ยังไงก็ตาม ที่โรอันไม่เข้าใจมากกว่าก็คือทำไมเขาถึงได้ดูเด็กนัก มันทำให้โรอันนึกถึงตอนที่พวกเขาได้พับกันครั้งแรกเมื่อ 20 ปีก่อน.
เพราะว่าหลังจากที่เขาได้กลายเป็นขุนนางของอาณาจักรรินส์ เขาก็ไม่ได้พาตัวเองเข้าสู่ที่ๆอันตรายอย่างสนามรบอีก
ยังไงก็ตาม ที่โรอันไม่เข้าใจมากกว่าก็คือทำไมเขาถึงได้ดูเด็กนัก มันทำให้โรอันนึกถึงตอนที่พวกเขาได้พับกันครั้งแรกเมื่อ 20 ปีก่อน.
“นี่นายบ้ารึเปล่า?”
เพียซตบเขาอย่างร้อนรน
เพียะ!
ทันใดนั้น โรอันรู้สึกว่าสติของเขาแจ่มชัดขึ้นมาทันที เหมือนกับว่าหมอกที่ปกคลุมความคิดเขาอยู่มันถูกปัดเป่าออกไป
และความรู้สึกทื่อๆของเขาก็กลับมาเฉียบคมเหมือนแต่ก่อน
เมื่อมันเกิดขึ้น ทำให้เขามองเห็นภาพเบื้องหน้าอย่างชัดเจน
และความรู้สึกทื่อๆของเขาก็กลับมาเฉียบคมเหมือนแต่ก่อน
เมื่อมันเกิดขึ้น ทำให้เขามองเห็นภาพเบื้องหน้าอย่างชัดเจน
‘นี่มันค่ายทหารของกองพลกุหลาบไม่ใช่หรอ?’
เขามั่นใจ
เขามั่นใจว่าที่นี่คือค่ายของกองกลกุหลาบเมื่อ 20 ปีก่อนแน่ๆ
มันไม่ใช่ทั้งสวรรค์หรือว่านรก ที่ยิ่งกว่านั้น เหล่าคนที่นั่งเป็นแถวอยู่ข้างหน้าเป็นคนที่เขาคุ้นหน้าคุ้นตาทั้งนั้น
เขามั่นใจว่าที่นี่คือค่ายของกองกลกุหลาบเมื่อ 20 ปีก่อนแน่ๆ
มันไม่ใช่ทั้งสวรรค์หรือว่านรก ที่ยิ่งกว่านั้น เหล่าคนที่นั่งเป็นแถวอยู่ข้างหน้าเป็นคนที่เขาคุ้นหน้าคุ้นตาทั้งนั้น
‘พวกพ้องของชั้นจากกองกลกุหลาบเมื่อ 20 ปีก่อน? เกิดอะไรขึ้น? นี่ชั้นไม่ได้ตายหรอกหรอ?”
สถานการณ์ที่ชวนสับสน
ยังไงก็ตาม เขาไม่ได้คิดอยู่นานนัก
ยังไงก็ตาม เขาไม่ได้คิดอยู่นานนัก
“ไอ้เจ้าโง่เง่านี่!"
เพราะว่าพีทโผล่มาและเตะเขาเข้าเต็มเปา
พลั่ก.
“อุก”
โรอันกลิ้งไปบนพื้นและขดตัวอย่างรวดเร็ว
เขาป้องกันจุดสำคัญโดยสัญชาตญาณ แต่โชคดี ที่พีทไม่ได้เตะเขาต่อ
เป็นเพราะว่าประตูทางเข้าค่ายเปิดขึ้น และมีชายวัยกลางคนพร้อมกับสายตาที่ดูน่าหวาดกลัวปรากฏตัวออกมา
เขาป้องกันจุดสำคัญโดยสัญชาตญาณ แต่โชคดี ที่พีทไม่ได้เตะเขาต่อ
เป็นเพราะว่าประตูทางเข้าค่ายเปิดขึ้น และมีชายวัยกลางคนพร้อมกับสายตาที่ดูน่าหวาดกลัวปรากฏตัวออกมา
“นี่เจ้ากำลังทำอะไรอยู่!”
เสียงอันเฉียบคมดังออกมา
โรอันรู้ว่าเจ้าของเสียงนั้นไม่แม้แต่จะมองมาทางเขาเลยด้วยซ้ำ
โรอันรู้ว่าเจ้าของเสียงนั้นไม่แม้แต่จะมองมาทางเขาเลยด้วยซ้ำ
‘ผู้บัญชาการ เทน.’
เขาสะบัดหัวไปมา.
‘ฉันยังไม่ตาย’
เขาค่อยๆหยิกขาตัวเอง และรู้สึกได้ถึงความเจ็บปวด
‘มันไม่ใช่ฝัน’
ถ้าอย่างนั้นก็เหลือแค่อย่างเดียว
‘นี่ชั้นกลับมาในอดีตงั้นหรอ?’
มันยากที่จะเชื่อ แต่มันก็มีความเป็นไปได้สูง และถ้ามันไม่ใช่อย่างนั้นล่ะก็ บางที ชีวิตเมื่อ 20 ปีที่ผ่านมาของเขาคงจะเป็นเพียงแค่ฝันเท่านั้น
‘อะไรก็ช่างเถอะ ชั้นยังมีชีวิตอยู่’
สำหรับเขา แค่นั้นก็พอแล้ว
โรอันค่อยๆยืนขึ้น และกลับไปนั่งที่ของเขา
เทนขมวดคิ้ว แต่เขาก็ไม่ได้พูดอะไร ตอนนี้เขาไม่มีเวลาว่างมาทำอะไรแบบนั้น
โรอันค่อยๆยืนขึ้น และกลับไปนั่งที่ของเขา
เทนขมวดคิ้ว แต่เขาก็ไม่ได้พูดอะไร ตอนนี้เขาไม่มีเวลาว่างมาทำอะไรแบบนั้น
“ทุกคนเตรียมความพร้อม พวกเราจะผ่านหมู่บ้านเอลไปและมุ่งเข้าสู่ที่ราบพีเดียน”
ทันใดนั้น สีหน้าของทุกคนก็เปลี่ยนไป
“โอ้ ให้ตายสิ หมู่บ้านเอลงั้นสินะ”
“ถ้าเราไปปราสาทวอร์เรนล่ะก็ ฉันคิดไว้ว่าจะไปปลดปล่อยตัวเองที่นั่นล่ะ”
“บาร์เมื่อล่าสุดนั่นยังอยู่ดีใช่มั้ย?”
“ใช่ สาวเจ้าของร้านฆ่ามันเรียบร้อย”
“ถ้าเราไปปราสาทวอร์เรนล่ะก็ ฉันคิดไว้ว่าจะไปปลดปล่อยตัวเองที่นั่นล่ะ”
“บาร์เมื่อล่าสุดนั่นยังอยู่ดีใช่มั้ย?”
“ใช่ สาวเจ้าของร้านฆ่ามันเรียบร้อย”
พวกเขาพูดคุยกันและแสดงสีหน้าเสียใจออกมา
เทนปรบมือเสียงดัง
แปะ! แปะ!
“ทุกๆคนหุบปาก และก็ขยับตัวซะ เร็วๆเข้า! โอลิเวอร์ มาดูแลพวกเด็กใหม่ซิ”
“รับทราบ!”
“รับทราบ!”
โอลิเวอร์ที่มีร่างกายผอมสูงตอบรับเสียงดัง และเดินมาตรงหน้าโรอัน
“ทุกคน ใส่ชุดเกราะและหมวกซะของนายซะ”
เมื่อเขาพูดจบ ทหารใหม่รวมถึงเพียซ ก็หยิบเกราะขึ้นมาใส่อย่างช้าๆ
โอลิเวอร์มองไปที่โรอัน และพูดออกมาราวกับคำราม
โอลิเวอร์มองไปที่โรอัน และพูดออกมาราวกับคำราม
“แก ไอ้โง่ แกด้วย ใส่เร็วๆเข้า ชั้นกำลังด...”
เขาไม่สามารถพูดได้จนจบประโยค
โรอันใส่ชุดเกราะอย่างชำนาญและจัดสัมภาระเสร็จเรียบร้อย.
โรอันใส่ชุดเกราะอย่างชำนาญและจัดสัมภาระเสร็จเรียบร้อย.
‘ทำไมเจ้าโง่นี่ ถึงได้ชำนาญแบบนี้?’
โอลิเวอร์พูดไม่ออกไปชั่วขณะ
แค่ดูการจัดสัมภาระของโรอัน ก็พบว่าเหนือกว่าเขาซะอีก
แค่ดูการจัดสัมภาระของโรอัน ก็พบว่าเหนือกว่าเขาซะอีก
‘ชั้นทำพวกนี้มาตลอด 20 ปีเลยนะ’
โรอันอมยิ้มเล็กน้อย
โอลิเวอร์ต้องการจะพูดอะไรบางอย่าง แต่เขาพูดไม่ออก เขาจึงหันกลับไปด้วยสีหน้าผิดหวัง
ขณะเดียวกัน เสียงของเพียซก็ดังเข้ามาในหูของโรอัน.
โอลิเวอร์ต้องการจะพูดอะไรบางอย่าง แต่เขาพูดไม่ออก เขาจึงหันกลับไปด้วยสีหน้าผิดหวัง
ขณะเดียวกัน เสียงของเพียซก็ดังเข้ามาในหูของโรอัน.
“โรอัน”
เสียงที่เบาเหมือนกับการกระซิบ
โรอันตรวจสอบชุดเกราะของเพียซกับกระเป๋าสัมภาระของเขา และทำสีหน้าน่าเวทนาออกมา
โรอันตรวจสอบชุดเกราะของเพียซกับกระเป๋าสัมภาระของเขา และทำสีหน้าน่าเวทนาออกมา
‘นายนี่ยังเหมือนเมื่อ 20 ปีก่อนชะมัด’
เขาเองก็ชอบที่มันกลับมาเป็นแบบนี้
เพีบซในตอนนั้นทั้งขี้อายและไม่มีความสามารถอะไร ยิ่งกว่านั้นคือเขาตัวเล็ก เพราะงั้นเขาจึงมักจะขอความช่วยเหลือจากโรอัน
โรอันเดินไปข้างหน้าเขาและส่ายหัว หลังจากที่เขาจัดสัมภาระใส่กระเป๋าให้เพียซเสร็จเรียบร้อย
เพีบซในตอนนั้นทั้งขี้อายและไม่มีความสามารถอะไร ยิ่งกว่านั้นคือเขาตัวเล็ก เพราะงั้นเขาจึงมักจะขอความช่วยเหลือจากโรอัน
โรอันเดินไปข้างหน้าเขาและส่ายหัว หลังจากที่เขาจัดสัมภาระใส่กระเป๋าให้เพียซเสร็จเรียบร้อย
‘สำหรับหมอนี่ที่กลายเป็นขุนนางของอาณาจักรรินส์ ที่เหนือยิ่งกว่าผู้บัญชาการกองพลแล้วนี่มัน…….’
แค่มองดูเขาตอนนี้ มันเป็นอะไรที่ไม่น่าเชื่อเลยสักนิด
‘หมอนี่มันโชคดี ชีวิตหมอนี่ดีขึ้นเพราะได้ไปเป็นลูกศิษย์ของพลหอกอัจฉริยะ เรล เบเกอร์…..’
ทันใดนั้น โรอันก็เบิกตากว้าง นิ้วของเขาสั่นไปหมด
“โรอัน เกิดอะไรขึ้น?”
เพียซแสดงความห่วงใยออกมา แต่เรื่องนี้มันเป็นเรื่องที่เขานึกไม่ถึง
‘ถ้าที่ชั้นย้อนอดีตมาเป้นความจริงล่ะก็ ถ้าอย่างนั้น ชั้นก็รู้ว่าอะไรจะเกิดขึ้นต่อจากนี้’
ถึงแม้ว่าเขาจะจำพวกรายละเอียดเล็กๆน้อยหรือเหตุการณ์ต่างๆไม่ได้มากนัก แต่เขาจำข่าวที่ทำให้ทั้งโลกต้องสั่นสะท้านได้
โดยเฉพาะ สงครามและการต่อสู้ที่เขาเผชิญเมื่อ 20 ปีก่อน เขาจำมันได้อย่างชัดเจน ถึงขนาดที่ว่าถ้าให้เขียนออกมาเขาก็คงจะเขียนมันลงไปได้ทั้งหมด
โดยเฉพาะ สงครามและการต่อสู้ที่เขาเผชิญเมื่อ 20 ปีก่อน เขาจำมันได้อย่างชัดเจน ถึงขนาดที่ว่าถ้าให้เขียนออกมาเขาก็คงจะเขียนมันลงไปได้ทั้งหมด
ตึก ตึก
หัวใจเขาเริ่มเต้นเร็วขึ้น
‘ชั้นสามารถทำได้..’
ไฟลุกโชติช่วงอยู่ในดวงตาทั้งสองข้างของเขา
‘ครั้งนี้ ชั้นสามารถทำได้..’
หน้าของโรอันเริ่มกลายเป็นสีแดง
‘ครั้งนี้ ชั้นจะกลายเป็นแม่ทัพผู้ยิ่งใหญ่ แม่ทัพที่สามารถสั่งการได้ทั้งอาณาจักร!’
รอยยิ้มของเขาหมองลง
‘ไม่สิ ไม่’
ในความทรงจำ ประสบการณ์ และข้อมูลที่เขามี มันไม่ได้อยู่ในระดับที่เขาจะเป็นแม่ทัพผู้ยิ่งใหญ่เท่านั้น
อึก
เขากำหมัดแน่น.
‘อย่างน้อย ชั้นควรจะเป็นราชันย์’
เมื่อนานมาแล้ว พวกเขาพูดถึงความฝันอันใหญ่โต
ในชีวิตที่แล้วเขาตั้งเป้าว่าจะเป็นแม่ทัพผู้ยิ่งใหญ่
แต่เขากลายเป็นแค่พลหอก
เพราะอย่างนั้นเปา้หมายในชีวิตนี้ของเขาคือการเป็นราชันย์
ในชีวิตที่แล้วเขาตั้งเป้าว่าจะเป็นแม่ทัพผู้ยิ่งใหญ่
แต่เขากลายเป็นแค่พลหอก
เพราะอย่างนั้นเปา้หมายในชีวิตนี้ของเขาคือการเป็นราชันย์
‘ถ้าเป็นอย่างนั้นล่ะก็ อย่างน้อยข้าก็จะกลายเป็นแม่ทัพสินะ?’
ยิ่งไปกว่านั้น จุดเริ่มต้นของชีวิตนี้แตกต่างออกไป
เพราะเขารู้ว่าต่อจากนี้จะเกิดอะไรขึ้น
เพราะเขารู้ว่าต่อจากนี้จะเกิดอะไรขึ้น
‘อย่างแรกเลย………’
จากความทรงจำเมื่อ 20 ปีก่อน
สงครามครั้งแรก
ความทรงจำอันบ้าคลั่ง
ทันใดนั้น ใบหน้าของโรอันก็แข็งค้างไปในทันที
สงครามครั้งแรก
ความทรงจำอันบ้าคลั่ง
ทันใดนั้น ใบหน้าของโรอันก็แข็งค้างไปในทันที
“บ้าเอ๊ย”
เขาจำมันได้แล้ว.
สงครามครั้งแรกอันโศกเศร้าและน่าสังเวช
