Because I'm a Weapon Shop Uncle เพราะชั้นคือตาลุงร้านขายอาวุธยังไงล่ะ! : 17 ตาลุงกับความมืดในพุ่มไม้

Chapter 17: ตาลุงกับความมืดในพุ่มไม้

กองไฟส่งเสียงปะทุออกมา ชั้นโยนกิ่งไม้แห้งๆลงไป

ในฤดูนี้ การหาเชื้อไฟให้พอไม่ใช่ปัญหา

โดยเฉพาะในที่ที่ไม่มีคนแบบนี้ พื้นเต็มไปด้วยเศษใบไม้เหี่ยวๆ กับกิ่งไม้กระจัดกระจายเต็มไปหมด คุณจำเป็นจะต้องเคลียร์พื้นที่ เพื่อป้องกันไม่ให้ไฟไหม้

ชั้นผูกม้าไว้กับต้นไม้ใหญ่ที่อยู่ใกล้ๆ ชั้นยังวางกับดักไว้รอบๆนี้อีกด้วย เพื่อที่มันจะได้เตือนชั้นเวลามีอันตราย ถ้าเกิดชั้นเผลองีบไป

ป่านี้มันตรงตามที่คาโลน่าบอกเอาไว้เลย มันไม่ใช่ที่ที่ปลอดภัยอย่างแน่นอน

ตอนที่ชั้นกำลังจะหลับตาลง ชั้นก็รับรู้ได้ถึงบางอย่างที่กำลังมาจากหลายๆที่ ในการรับรู้ของชั้น

ถึงแม้ว่าพวกมันจะอยู่ไกลออกไป ชั้นก็ยังรู้สึกได้ถึงตัวตนที่อันตราย มันไม่ใช่คน แต่เป็นอย่างอื่น

ศัตรูที่ไม่รู้จักเป็นศัตรูที่น่ากลัวที่สุด แม้สำหรับชั้นก็ตาม ชั้นไม่สามารถมองเห็นตรงที่ที่แสงจากกองไฟส่องไปไม่ถึงได้ ความมืดมิดที่อยู่ในป่า ชั้นทำได้แค่เพิ่มความระมัดระวังเอาไว้

คาโลน่า อีแลน และเจ้าขนปุย คนสองคนกับลาหนึ่งตัว อยู่ใกล้ๆกันอย่างกังวล

ทั้งสองคนห่อตัวอยู่ในถุงนอนที่ดูเหมือนกับขนมปังขาวยาวๆ สองชิ้น ส่วนเจ้าขนปุยก็ขดตัวลงนอน บางครั้งหูของมันก็จะกระดิกไปมา ชั้นไม่รู้เลยว่ามันหลับหรือตื่นอยู่กันแน่ แต่มันน่าจะเป็นเพราะพวกสัตว์มีความสามารถในเตือนภัยตอนที่หลับอยู่

อีแลนยิ้มแปลกๆตอนที่เธอหลับ และบางครั้งก็เรียกชื่อชั้นออกมา

คาโลน่าเองก็ปราศจากการระมัดระวังตัว ทั้งคำพูดและท่าทาง ดูเหมือนกับเด็กสาวทั่วๆไป

ในฐานะที่เป็นผู้ชายเพียงคนเดียวของกลุ่มนี้ ชั้นควรจะเป็นหนึ่งในผู้จู่โจมยามราตรี อย่างเช่น การจิ้มแก้มสีชมพูของคาโลน่า แต่ว่าชั้นเองก็ไม่ได้อยู่ในวัยหนุ่มสาวอีกแล้ว และอีกอย่างคือ ชั้นไม่ได้สนใจในเรื่องอะไรอย่างนั้นด้วย

ยิ่งไปกว่านั้น คาโลน่าเองจะต้องโกรธมากแน่ๆ

ชั้นใช้ผ้าเช็ดหน้าซับน้ำลายที่ไหลออกมาจากมุมปากของอีแลนเบาๆ เดาว่าเธอคงจะกำลังฝันดีอยู่

“เอะเฮะเฮะ ข้าวแกงกะหรี่ กินไม่ไหวแล้ว…”

ที่จริงแล้วก็ไม่จำเป็นต้องเดาเลยล่ะนะ

“พี่จ๋า….”

ชั้นโน้มตัวข้ามถุงนอนเพื่อไปกุมมือเธอไว้ และเธอก็ยิ้มออกมาทันที

“ไม่มีอะไรหรอก ชั้นจะปกป้องเธอเอง”

ชั้นยืนขึ้น

อย่างที่คาโลน่าบอกเอาไว้ หมาป่า 23 ตัว ได้คืบคลานเข้ามาอย่างเงียบเชียบ มีอีก 3 ตัว เป็นหมาป่าชั้นสูง และอีก 1 ตัว เป็นราชาหมาป่าที่ซ่อนตัวอยู่ รวมๆแล้วก็มีทั้งหมด 27 ตัว ในระยะ 100 เมตร

มันไม่ใช่ว่าชั้นไม่รู้สึกตัวที่พวกมันเข้ามาใกล้หรอก

ตั้งแต่แรกชั้นรู้อยู่แล้วว่าพวกมันไม่ใช่พวกที่จะเจรจาด้วยได้ ในเมื่อการต่อสู้มันเป็นสิ่งที่หลีกเลี่ยงไม่ได้ เพราะงั้นเลยไม่มีเหตุผลให้ต้องตื่นตระหนกในตอนที่พวกมันอยู่ห่างออกไปเกินร้อยเมตร

ชั้นดีดนิ้วข้างหน้าคาโลน่า และเธอก็ลืมตาขึ้นมา งงๆอยู่พักนึง และเปลี่ยนสีหน้าเป็นจริงจังขึ้นมาในทันที

เธอดีดตัวออกจากถุงนอนอย่างรวดเร็ว ขณะที่กำลังทำอย่างนั้น ชั้นควรจะพูดหน่อยว่า ชุดนอนของเธอเป็นเสื้อเชิ้ต กับกางเกงสีฟ้าที่มีลายจุดสีขาว เป็นผ้าบางๆ ไว้สำหรับใส่อยู่บ้าน

“เธอจับกลิ่นอายได้รึเปล่า?”

“เอ.. มีอยู่ 26 ตัวค่ะ”

แบบนี้นี่เอง เธอไม่รู้สึกถึงตัวตนของราชาหมาป่างั้นสินะ? จริงๆแล้ว เจ้านี่ค่อนข้างเจ้าเล่ห์เลยทีเดียว

ในโลกนี้ สิ่งที่สำคัญที่สุดก็คือข้อมูล ข้อมูลผิดๆจะนำไปสู่การเกิดผลลัพธ์ที่ไม่คาดคิดได้เลย ชั้นจำเป็นจะต้องให้เธอเข้าใจจุดนี้เอาไว้

การที่ไม่สามารถสัมผัสได้ถึงตัวตนของราชาหมาป่าเป็นเรื่องของความแข็งแกร่ง และก็ยังเป็นปัญหาเรื่องของประสบการณ์อีกด้วย

พวกฝูงหมาป่าจะต้องมีตัวที่มีความแข็งแกร่งเป็นหัวหน้าอยู่ ถึงแม้ว่าเธอจะไม่สามารถรับรู้ถึงมันได้ เธอก็ควรจะระวังเอาไว้ว่ามันจะมีตัวที่แข็งแกร่งกว่าตัวอื่นๆด้วยการดูจากฝูงหมาป่าทั้งหมด และก็สรุปเอาจากสิ่งนั้นว่ามีหมาป่าอย่างน้อยอีกหนึ่งตัวที่เธอจับสัมผัสมันไม่ได้

“พวกหมาป่ามันฉลาดมาก ถึงพวกมันจะรู้ว่าความแข็งแกร่งมันต่างกัน พวกมันก็ไม่กลัว เธอจำเป็นจะต้องฆ่ามันให้ได้อย่างน้อยครึ่งนึงก่อนที่พวกมันจะหนีไป ไปปกป้องพวกม้า ส่วนที่เหลือให้ชั้นจัดการเอง นี่เป็นการต่อสู้แบบป้องกัน เพราะงั้นอย่าออกห่างจากเป้าหมายเกินไปล่ะ”

ชั้นพูดเรียบๆ

“ทราบแล้วค่ะ!”

ตอนที่คาโลน่าเข้าไปใกล้ๆม้า หมาป่าสีน้ำตาลก็หมดความอดทน และพุ่งออกมาจากพงหญ้า

เหมือนๆกันกับหน้าที่ของแนวหน้า หมาป่าตัวแรกคือเพื่อข่มขวัญศัตรู

“เอานี่ไปกินซะ!”

--------ผัวะ!!

กำปั้นบดขยี้ลงบนกะโหลกของหมาป่าตัวนั้น วงแหวนพลังเปล่งออกมา และเจ้าหมาป่าตัวนั้นก็กระแทกพื้นลงไปอย่างรุนแรง

เจ้าขนปุยลืมตาทั้งสองข้างขึ้นมา มองไปรอบๆอย่างตื่นตัว

“ไม่เป็นไร เจ้าขนปุย แกกับอีแลนอยู่ใกล้ๆชั้นเอาไว้ และก็อย่าอยู่ห่างจากกองไฟล่ะ”

“ฮี้!”

ชั้นมองหมาป่าตัวอื่นที่เหลือด้วยสายตาเย็นชา

ถึงแม่ว่าพวกหมาป่ามันจะสับสนนิดหน่อย แต่มันก็ไม่ได้ถอยไป

ดีมาก เข้ามาจัดการชั้นสิ

คราวนี้มีหมาป่าสามตัวจู่โจมมาจากทั้งสามทาง ด้านซ้าย ด้านขวา แล้วก็ข้างหลัง แต่ก็เหมือนกับตัวก่อนหน้านี้ ยังเป็นแค่หมาป่าธรรมดาอยู่

ชั้นฟาดหมาป่าที่อยู่ด้านหลังให้กระเด็นกลับเข้าไปในพุ่มไม้ และในขณะเดียวกันก็ใช้แรงเหวี่ยงเพื่อให้หมาป่าที่พุ่งมาจากด้านซ้ายกับขวา จู่โจมใส่อากาศเปล่าๆ

และในการโจมตีต่อมา มีหมาป่าสองตัวพุ่งมาจากทางด้านหน้าเพื่อโจมตี พุ่งเข้ามาสู่จุดจบ

จากการที่มันเชื่อว่าชั้นคงไม่มีเวลาตอบสนองได้ทัน พวกมันจึงพยายามหาทางที่สั้นที่สุดเพื่อโจมตีอย่างรวดเร็ว ระดับนี้มันเป็นอะไรที่เดาทางได้ง่ายมาก

การใช้ขาเตะพวกมันเป็นทางเลือกที่เร็วที่สุดก็จริง แต่ว่าไม่ได้มีแค่เจ้าสองตัวนี้ที่คอยจับตามองชั้นอยู่

ดังนั้น ชั้นเลยต่อยพวกมันแบบไร้ความปราณีเข้าไปที่หน้าตรงๆแทน

มีหมาป่า 4 ตัว พุ่งเข้ามาใส่ชั้นจากด้านหลัง หนึ่งในพวกนั้นเป็นหมาป่าชั้นสูง

นี่เป็นโอกาสดีเลยที่จะแสดงให้พวกมันเห็นถึงความแตกต่างของพลังของพวกเรา ชั้นไม่ได้อยากจะฆ่าหมาป่าที่อยู่ในป่านี้เลย ถ้าเป็นไปได้ ชั้นหวังให้พวกมันหนี หรือล่าถอยไปเองล่ะนะ

ดังนั้นชั้นเลยเตะแบบธรรมดาๆให้พวกมันกระเด็นไปด้วยความรวดเร็ว

ในสองวินาที ตอนที่พวกมันพุ่งเข้ามา ทำให้เจ้าขนปุยกับอีแลนกลัวจนน้ำตาซึม ชั้นเตะออกไปสี่ครั้ง

มีแค่หมาป่าชั้นสูงเท่านั้นที่หลีกเลี่ยงความเสียหายให้กับอวัยวะภายในได้ ส่วนตัวอื่นๆคงไม่รอด

ชั้นเหยียบลงบนตัวหมาป่าชั้นสูงที่นอนชักกระตุกอยู่ และส่งจิตสังหารไปหาหมาป่าที่เหลือในป่า

หมาป่าที่อยู่ในพุ่มไม้ถอยไปในทันที ชั้นยกตัวหมาป่าที่อยู่ใต้เท้าขึ้นและเตะส่งมันกลับเข้าไปในป่า

ถึงแม้ว่าขนของหมาป่าสีดำจะเอามาใช้ป้องกันได้ไม่เลวก็เถอะ แต่ชั้นเป็นพ่อค้าขายอาวุธ การเก็บมันไว้ไม่มีประโยชน์อะไร

คาโลน่าเดินโซซัดโซเซมาหาชั้น ตรงกันข้ามกับชั้นเลย สภาพเธอดูน่าสงสารมาก คงจะดีกว่าถ้าบอกว่า น่าอนาถเลยน่ะนะ ชุดนอนเธอขาดไปหลายส่วน เผยให้เห็นผิวขาวๆของเธอ แขนซ้ายกับขาขวา มีรอยถูกหมาป่ากัด เลือดไหลออกมาเป็นจำนวนมาก แต่ก็โชคดีที่แผลไม่ได้ลึกไปถึงกระดูก

เป็นครั้งแรกเลยที่ชั้นปล่อยให้คาโลน่ารับมือกับศัตรูตามลำพัง ชั้นอาจจะดูโหดร้าย แต่มันเป็นเพราะว่าเธอนั้นจำเป็นจะต้องมีประสบการณ์ ในเมื่อเธอเรียกชั้นให้เป็นมาสเตอร์ ชั้นจำเป็นจะต้องทำแบบนี้

“ฆ่าได้ 4 ตัว ส่วนที่เหลือหนีไปค่ะ!”

“เธอทำได้ไม่เลวเลยล่ะนะ แต่ก็ยังใช้ไม่ได้อยู่ดี”

“เอ๋!?”

คาโลน่าส่งเสียงประหลาดใจออกมา

หมาป่าตาเดียวกระโจนสูงขึ้นไปในอากาศอย่างเงียบเชียบ พุ่งเข้าใส่คาโลน่าเหมือนกับปีศาจร้าย

มันคือราชาหมาป่าที่ไม่ยอมละทิ้งการต่อสู้

คาโลน่าไม่ได้ระวังตัว จนกระทั่งราชาหมาป่าเกือบจะเข้าถึงตัวเธอ นัยน์ตาของเธอส่องประกายออกมาด้วยความหวาดกลัว ลืมแม้กระทั่งวิธีต่อสู้กลับ

ปากที่ชุ่มไปด้วยเลือด เปิดกว้างอย่างกับหม้อใบใหญ่ๆ มุ่งไปยังคอที่ขาวราวกับหิมะของคาโลน่า ฟันซี่คมๆทั้งสองแถวห่อหุ้มลิ้นหนาๆเอาไว้ข้างใน

ฮึ่ม

เจ้าสัตว์ป่าหน้าขนนี่ แกคิดว่าชั้นคนนี้เป็นใครกัน

หลังจากชั่งน้ำหนักข้อดีข้อเสียแล้ว แกตัดสินใจจะโจมตีคาโลน่างั้นเรอะ? ถึงแกจะทำได้สำเร็จ ก็ไม่มีทางที่ชั้นจะปล่อยแกไปแน่

ยิ่งกว่านั้นนะ ชั้นรอแกมานานแล้ว

----ฮ่า!!

ระยะห่างแค่นี้มันไม่เท่าไหร่ สำหรับชั้น...ตาลุงร้านขายอาวุธ

ชั้นบีบคอราชาหมาป่าเอาไว้ ผลจากแรงเฉื่อยทำให้มันถูกเหวี่ยงกลับเหมือนลูกตุ้มไปทางคาโลน่า

แม้แต่เล็บแกก็จะไม่ได้แตะคนของชั้น ชั้นจะส่งแกกลับไปเอง

ด้วยการใช้แรงจากแขนขวา ชั้นย่ำลงไปบนพื้นจากนั้นใช้แรงบังคับเขวี้ยงมันออกไป

----ตูม!!

ราชาหมาป่าลอยออกไป  ชนเข้ากลางลำของต้นไม้

หลังจากที่ลุกขึ้นอย่างยากลำบาก มันก็รีบถอยออกไป

ก็นะ เจ้านี่ค่อนข้างแข็งแกร่งเลยล่ะ

แสงจากกองไฟส่องระยิบระยับไปมา ชั้นมองกลับไปยังคาโลน่าที่ใบหน้าเต็มไปด้วยเหงื่อ

“อย่างที่ชั้นบอกไป ยังใช้ไม่ได้ล่ะนะ”