Because I'm a Weapon Shop Uncle เพราะชั้นคือตาลุงร้านขายอาวุธยังไงล่ะ! : 21 ตาลุงกับ Miss วิญญาณ

Chapter 21: ตาลุงกับ Miss วิญญาณ

ตอนที่ชั้นได้สติ ชั้นก็นอนอยู่บนเตียงเรียบร้อยแล้ว ไร้เรี่ยวแรงอย่างสิ้นเชิง

ถึงชั้นอยากจะลงไปคลุกฝุ่นแบบหล่อๆหลังจากการต่อสู้ยุติลง และเช็ดเลือดที่มุมปากด้วยแขนเสื้อ จากนั้นก็พูดว่าชั้นไม่เป็นไรก็เถอะ แต่สุดท้ายก็ไม่สำเร็จ

โฮ่ย คนที่ดูอยู่คงล้อชั้นแน่ๆ

ด้วยท่าทางที่ดูน่าอนาถแบบนี้ ชั้นไม่สามารถพูดจนจบประโยคได้และหมดสติลงอย่างไม่เอาไหน

การที่คุยโวเรื่องการปกป้องพวกพ้องของชั้นมันก็เป็นได้แค่เรื่องไร้สาระเท่านั้น ชั้นต้องคิดไตร่ตรองให้ดีๆ จำเป็นต้องคิดอย่างจริงจังด้วย

หลังจากที่ชั้นตื่นขึ้น ชั้นก็เห็นอีแลนนอนอยู่ข้างๆ หยดน้ำตาไหลลงมาตามขนตายาวๆของเธอ และเปลือกตาของเธอก็บวมแดงไปหมด เธอไม่กล้าแม้แต่จะกอดชั้นด้วยซ้ำ ทำแค่ซบลงบนอกชั้นอย่างระมัดระวัง

ชั้นลูบหัวเธอเบาๆ และเธอก็ลืมตาขึ้น

หลังจากจ้องมาที่ชั้นตอนแรก ตาโตๆทั้งสองข้างทันใดนั้นก็เต็มไปด้วยหยาดน้ำตา จากนั้นเธอจึงกอดชั้นขณะที่ร้องไห้ไปด้วย

“ฮือออออ ฟืดๆ ฮึกๆ ฮือออ แงงงงงงงง ทั้งหมดเป็นความผิดขอ……”

“ยัยบ้าเอ๊ย”

ชั้นกอดเธอไว้ ร่างกายของอีแลนนั้นมีขนาดเล็กและยังส่งกลิ่นเฉพาะตัวของเด็กน้อยออกมา

“ชั้นยังพูดไม่จบนะ ไม่เป็นไรหรอก จากนี้ไป ชั้นจะไม่มีทางเกลียดอีแลนอย่างแน่นอน เพราะงั้นไม่ต้องกังวล ตราบเท่าที่ชั้นยังมีชีวิตอยู่ อีแลนก็คือครอบครัวของชั้น”

“อุ…”

ดูเหมือนเธออยากจะพูดอะไรบางอย่าง แต่ใบหน้าเธอดูสงบมากตอนที่หลับอยู่ ถ้าเธอยิ้มได้ตอนที่ฝันอยู่ มันก็คงไม่เป็นไรแล้วล่ะ

ชั้นไม่รู้ว่าคาโลน่าไปไหน ส่วนเจ้าขนปุยเองก็น่าจะอยู่กับพวกม้าในคอก

ต้องบอกว่า มีบางอย่างที่ชั้นจำเป็นต้องทำตอนนี้

“ถึงชั้นจะสัมผัสไม่ได้ว่าเธออยู่ตรงไหน แต่ออกมาเถอะ”

ชั้นพูดกับคนที่ชั้นมองไม่เห็น

โฮ่ยย ชั้นรู้น่ะว่าการพูดอะไรเสียงดังแบบนี้มันดูปัญญาอ่อนน่ะ เนื่องจากชั้นไม่สามารถมองเห้นหรือได้ยินเธอ แล้วชั้นจะรู้ได้ไงว่าเธอตอบว่าอะไร?

โชคดีที่มีแค่ชั้น ชั้นเข้าใจผิด เข้าใจผิด

“ไม่ต้องซ่อนแล้ว ตอนนี้ไม่มีทางที่ชั้นจะสู้กับเธอเลย”

ถึงชั้นจะไม่รู้ว่าเธอจะปรากฏตัวรึเปล่า แต่ชั้นก็เอ่ยประโยคนี้ออกไปในทันทีเพื่อหลีกเลี่ยงบรรยากาศน่าอึดอัด

แม้ว่าเธอจะไม่ปรากฏตัวออกมา ด้วยวิธีนี้ เธอก็จะเชื่อว่าชั้นเข้าใจผิดว่าเธอพูดได้ ถ้าชั้นไม่จัดการเรื่องนี้ให้จบๆไป มันคงจะน่าอึดอัดแน่ๆ

หลังจากนั้น ภาพที่ชั้นเห็นก็เปลี่ยนเป็นสีขาว

วิญญาณตนนั้น ลอยมาใกล้ชั้นสุดๆ เธอยังคงสวมชุดผ้าฝ้ายสีขาวเหมือนตอนที่ชั้นเห็นเธอครั้งแรก

สายตาของชั้นเลื่อนตามชุดผ้าฝ้ายลงไป และก็ไม่ต้องสงสัยเลยว่าเธอเป็นผีอย่างแน่นอน เธอไม่มีเท้า

หลังกลืนน้ำลายที่ท่วมเต็มปากลงไป ชั้นเตรียมตัวเตรียมใจ และค่อยๆขยับสายตาขึ้น

ทันใดนั้นใบน่าที่ดูน่ากลัวก็……….เอ๋?

…..

“เธอเป็นใคร?”

ชั้นถามออกไปอย่างไม่ลังเล

ผมเธอถูกหวีอย่างประณีต ผมสีดำยาวลงไปถึงเอวเหมือนกับน้ำตก

ปากของเธอถูกแต่งแต้มไปด้วยสีแดง อย่างไรก็ตาม ถ้าเธอไม่ได้ยิ้ม รูปร่างเธอก็เปลี่ยนจากแปลกๆไปเป็นน่าเย้ายวนใจ

หน้าตาของเธอไม่มีอะไรแปลก เธอสวยจริงๆ เธอมีแม้กระทั่งแว่นตาสีดำด้วยซ้ำไป

เธอดูเป็นหญิงสาวที่มีอายุอยู่ราวๆ 16 ปี เธอให้ความรู้สึกเหมือนคาโลน่า แต่ดูเป็นผู้ใหญ่มากกว่า แต่เห็นได้ชัดว่าเธอไม่ได้ดูแก่เลย

ยิ่งกว่านั้น เธอยังดูมีประสบการณ์ผ่านความยากลำบาก อย่างอะไรประมาณว่าถูกโลกบดขยี้ลงไป และจากนั้นก็ผ่านการฝึกมาทำให้มีออร่าที่ดูหนักแน่น

จะบอกว่าวิญญาณเองก็ยังมีออร่าหรอ?

“ฉันคือ Miss วิญญาณ”

เธอยิ้มหวาน

ชั้นเข้าใจล่ะ เธอมีสองบุคลิกสินะ ชั้นเคยเห็นแบบนี้ในโลกเก่ามาแล้ว

ยกตัวอย่างเช่น หญิงสาวที่ดูทำตัวเลอะเทอะ มืดมน กลายมาเป็นสาวสวยหลังจากี่ได้แต่งหน้า

นิยายของ ดาไซ โอซามุ เรื่อง Good-Bye เองก็ผู้หญิงสองบุคลิกแบบนี้ ถึงนิยายจะเขียนไม่เสร็จ

เพราะดาไซกับคนรักของเขาจะกระโดดน้ำฆ่าตัวตายไปก็เถอะ

ชั้นสูดลมหายใจเข้าลึกๆ

“แล้ว ทำไมเธอถึงอยู่ในป่านี้ล่ะ? ทำไมต้องตามมา?”

Miss วิญญาณ นั่งลงข้างๆเตียง ถึงชั้นจะบอกว่านั่ง แต่มันเหมือนกับว่าเธอหยุดอยู่ตรงนั้นมากกว่า ในเมื่อเธอไม่มีตัวตนเป็นรูปเป็นร่าง

“ชั้นติดอยู่ที่นี่เพราะใครบางคนทำอะไรหลายๆอย่าง และฆ่าชั้นลงตรงนี้ ชั้นเกลียดสถานที่นี้ และเกลียดคนพวกนั้น พอเวลาผ่านไป ชั้นก็เริ่มที่จะเกลียดผืนดิน ดังนั้นชั้นเลยสาปแช่งผืนดิน”

เธอสรุปประสบการณ์ชีวิตของเธอได้อย่างคล่องแคล่ว และไอพวกประสบการณ์หลายๆอย่างที่ว่ามา การไม่ถามถึงมันน่าจะดีที่สุด

“เหตุผลเดียวที่ชั้นตามพวกคุณมา เพราะชั้นสิงอยู่ในสร้อยคอนั่น และคุณเจ้าหน้าที่สืบสวนเป็นคนที่เก็บมันเอาไว้”

“คาโลน่า? เธออยากจะทำอะไรกับมันล่ะนั่น?”

Miss วิญญาณ แสดงรอยยิ้มออกมา

“เธอบอกว่าเธอจะเอามันไปสืบสวน บางทีเธอน่าจะอยากหาตัวคนที่ฆ่าชั้น เธอเป็นคนที่อ่อนโยนจริงๆเลยนะ ชั้นทำเรื่องพวกนั้นและวางแผนที่จะฆ่าพวกคุณทั้งหมด…..”

ชั้นพ่นลมออกจากจมูก

“ยังไงก็ตาม จากที่เธอพูดมา เป็นคาโลน่าที่เข้าไปยุ่งเรื่องของคนอื่น”

“แค่นั้นหรอ?”

เมื่อพูดอย่างนี้ Miss วิญญาณก็ดูให้ความรู้สึกโดดเดี่ยว

“ก็นะ ไม่ว่าจะอะไรก็ตาม มันคืออะไรมันก็คืออย่างนั้น เราจะช่วยเธอเรื่องนี้เอง ที่เธอต้องทำก็แค่เดินทางไปกับเราซะ”

“เอ๋?”

“ไม่อยากได้เพื่อนแล้วหรอไง?”

ขณะที่พูด ชั้นก็มองไปยังแสงจันทร์ที่ส่องผ่านหน้าต่างลงมา

ชั้นรู้สึกได้รางๆว่าเมืองดัวฟาไม่ใช่สถานที่สงบสุขสักเท่าไหร่

“มาสเตอร์!! ดีจังเลยที่คุณไม่เป็นอะไร! ชั้นขอโทษสำหรับเรื่องที่ชั้นทำลงไปค่ะ!  ชั้นรับประกันด้วยเกียรติของชั้นเลยว่า จะไม่มีทางผวากับอะไรแบบนี้อีกค่ะ!”

คาโลน่าเปิดประตูเข้ามาและจ้องมองอยู่ครู่นึงก่อนที่จะโค้งตัวลง

“ชั้นไม่เป็นไร ไม่เป็นไร นี่คือ Miss…..เอ๋?”

มองไม่เห็นเธอแล้ว

เมื่อกี้วิญญาณนั่นยังนั่งอยู่ตรงนี้เลยนี่

“คุณกำลังจะบอกอะไรนะคะ?”

“โทษที ไม่มีอะไร”

ชั้นกุมขมับ

“ใช่แล้วค่ะ มาสเตอร์! ชั้นแอบไปสืบอะไรบางอย่างมา ดูเหมือนว่าเมืองดัวฟาจะถูกพวกโจรข่มเหงอยู่เป็นประจำเลยค่ะ”

พอคิดว่านี่เป็นอีกโอกาสนึงที่จะได้ฝึกฝนคาโลน่า ชั้นจึงเปิดปากพูด

“ถ้าอย่างนั้น ในกรณีนี้ ในฐานะที่เธอเป็นเจ้าหน้าที่สืบสวน เธอจะต้องรับผิดชอบปกป้องประชาชน”

“ไม่ค่ะ ชั้นเชื่อว่านี่เป็นบางอย่างที่แม้แต่มาสเตอร์ก็ไม่สามารถรับมือได้ค่ะ”