Because I'm a Weapon Shop Uncle เพราะชั้นคือตาลุงร้านขายอาวุธยังไงล่ะ! : 19 ตาลุงกับคำสาป (2)

Chapter 19: ตาลุงกับคำสาป (2)

ถึงชั้นจะมองไม่เห็นผู้หญิงผมยาวนั่น หลังผ่านไปสักพัก ชั้นก็พอจะเดาเจตนาของเธอออก

ใช้ร่างของคาโลน่าฆ่าพวกเราทั้งหมด จากนั้นก็ฆ่าตัวตาย พวกเราทั้งหมดจะได้ถูกฝังไปพร้อมกับเธอ

ตอนนี้ สิ่งที่ชั้นสู้ด้วยไม่ใช่คาโลน่า แต่เป็นอย่างอื่น

ยิ่งกว่านั้น เธอไม่ได้แค่แข็งแรงธรรมดาๆด้วย

ค่าสถานะแต่ละอย่างของคาโลน่าที่ถูกจัดเป็นอันดับหนึ่งของโรงเรียน (นอกเหนือจากประสบการณ์การต่อสู้จริง) ไม่ธรรมดา

สิ่งที่ทำให้ชั้นปวดหัวก็คือเจ้าผีที่ควบคุมร่างของเธอ มันมีประสบการณ์การต่อสู้อยู่นิดหน่อย

จากการเผชิญหน้ากัน ชั้น คนที่ไม่ได้นอนมาทั้งคืน ขาดความได้เปรียบ และชั้นเองก็ไม่ได้ถืออาวุธอยู่อีกด้วย

คาโลน่า เหวี่ยงดาบเงินโจมตีอย่างรวดเร็วและรุนแรง ถึงการเคลื่อนไหวเธอจะไม่ได้เร็วนัก แต่ทุกๆครั้งที่เธอเหวี่ยงดาบมันจะทิ้งภาพติดตาเอาไว้ ชั้นเห็นดาบมากมายนั้นไม่ถ้วน

ชั้นบอกได้เลยว่าเธอกำลังจะโจมตี จากการเคลื่อนไหวของแขนเธอ ยังไงก็ตาม การทำแบบนี้มันก็มีขีดจำกัด

ถ้าเป็นแบบนี้ เมื่อคืนเธอคงจะฆ่าราชาหมาป่าได้ในทันทีอย่างแน่นอน

ยังไงก็เถอะ อย่างที่ชั้นบอกไปก่อนหน้านี้ การล้มคู่ต่อสู้น่ะ ไม่เพียงแค่ต้องพึ่งความแข็งแกร่งและประสบการณ์เพียงเท่านั้น ในการเผชิญหน้ากับคู่ต่อสู้คนเดิมๆ ชั้นก็ต้องคิดหาวิธีอื่นในการเอาชนะ

ตอนนี้คาโลน่ายังไม่รู้สถานการณ์ของชั้น จากการหลบไปเรื่อยๆ ทำให้ชั้นสามารถสลับตำแหน่งของเราได้อย่างเงียบๆ

ตอนนี้อีแลนกับเจ้าขนปุยอยู่ข้างหลังชั้น ดังนั้นเธอจึงไม่สามารถลอบโจมตีพวกเขาได้

ถ้าเธอวางแผนจะใช้ร่างของคาโลน่าฆ่าตัวตายล่ะก็ ชั้นเองก็มั่นใจเหมือนกันว่าจะป้องกันมันไว้ได้ พูดอีกนัยนึงก็คือ ตอนนี้คู่ต่อสู้ไม่ได้กำจุดอ่อนของชั้นเอาไว้

แต่ชั้นมีอาวุธเวทมนตร์สองอย่างอยู่

อย่างแรกก็คือสร้อยคอที่อยู่บนพื้น ชั้นไม่รู้ว่าทำไม แต่ดูเหมือนเจ้าผีนี่จะให้ความสำคัญกับมันมาก

อย่างที่สอง ชั้นมีวิธีจะกำราบเจ้าผีนี่ แต่ถ้าเป็นไปได้ ชั้นอยากให้แก้ปัญหาอย่างสันติมากกว่า

เธอเคยเป็นใคร ทำไมเธอถึงมาตายตรงนี้ และทำไมเธอถึงยังยึดติดกับเจ้าสิ่งสกปรกๆนี่ ชั้นอยากรู้ซะจริง

แต่น่าเสียดาย ถึงชั้นจะส่งสัญญาณว่าอยากเจรจา เจ้านี่ก็ยังวางแผนจะฆ่าชั้นอยู่ดี

จนถึงตอนนี้นั้น ไม่ว่าจะคนหรือสัตว์ที่ดุร้าย หลังจากเห็นความแตกต่างด้านพลังแล้วถึงจะฟังคำพูดชั้น ชั้นคิดว่านี่น่าจะได้ผลกับวิญญาณตนนี้

ถึงมันจะไม่ได้ผล ชั้นก็จะใช้สร้อยคอเอามาขู่ แล้วให้อีแลนเป็นคนคุย

ดังนั้นชั้นจึงจำเป็นจะต้องตรวจสอบก่อน ว่าใครแข็งแกร่งกว่ากัน ระหว่างชั้น หรือว่าวิญญาณที่สิงร่างคาโลน่า

หลังจากที่มายังโลกนี้ ชั้นไม่ได้เรียนเวทมนตร์อะไรเลย ดังนั้นแล้ว นอกจากเวทย์ ‘หลอมสรรพสิ่ง’ ชั้นก็ไม่รู้วิธีใช้เวทมนตร์อย่างอื่นเลย

แต่ชั้นเข้าใจในเรื่องพื้นฐานของเวทมนตร์ ดังนั้นชั้นเลยใช้พลังเวทย์เปล่าๆ เพื่อแยกแยะการเคลื่อนไหวของคู่ต่อสู้ได้

หลังจากนั้น ชั้นจำเวทย์เสริมพลังง่ายๆได้ วิธีใช้มันก็แค่รวบรวมพลังเวทย์ไว้ในส่วนหนึ่งของร่างกาย เหมือนกับความเร็วเทพของคาโลน่า ชั้นคิดว่ามันแค่การใช้พลังเวทย์ห่อหุ้มเอาไว้รอบๆตัว

นี่เป็นครั้งแรกที่ชั้นลองทำอะไรแบบนี้ เพราะว่ามันไม่เคยจำเป็นต้องใช้มาก่อน

แน่นอนว่า เวทย์ที่เฉพาะเจาะจงมากขึ้น คงใช้ไม่ได้จากการแค่รวบรวมพลังเวทย์แน่ๆ ดังนั้นชั้นคงจะพูดได้แค่ว่านี่เป็นแค่ก้าวแรกของเวทมนตร์เท่านั้น และก็ไม่สามารถก่อตัวเป็นเวทมนตร์ได้ด้วย

ผลของการเสริมพลังน้อยยิ่งกว่าเวทมนตร์ที่เหมาะสมหลายเท่าเลย

แต่สำหรับชั้น แค่นี้ก็พอแล้ว

ช้ามาก

ทุกๆอย่างช้ามาก

ในการเคลื่อนไหวอย่างช้าๆ การเคลื่อนไหวของคาโลน่าเต็มไปด้วยช่องว่าง การที่ใช้ความเร็วเพื่อปิดช่องว่างพวกนี้ จากการที่บังคับใช้รูปแบบการต่อสู้แบบนี้ เห็นได้ชัดเลยว่าเธอไม่คุ้นเคยกับร่างที่เธอเพิ่งสิงไป

เพียงแค่มองชั้นก็รู้ว่า นั่นมันดูรู้สึกไม่ค่อยดีเท่าไหร่

ทั้งร่างกายและจิตใต มันจะต้องมีพวกความล่าช้าลงบ้าง ด้วยระดับประสบการณ์ของวิญญาณดวงนี้ เธอจะต้องชะลอความเร็วลง เพื่อจะได้ควบคุมได้มากขึ้น

มันก็เหมือนกันตอนที่คุณเล่นเกม และคู่ต่อสู้ที่มีความเร็วเป็นสองเท่ากลับมาเป็นความเร็วปกตินั่นแหละสบายสุดๆเลย

มันคงจะเป็นเรื่องยากถ้าใช้แค่ความสามารถทางร่างกายในการจับเธอ แต่การใช้เวทมนตร์ทำให้มันง่ายสุดๆไปเลยล่ะ

เวทมนตร์นี่มันสะดวกจริงๆเลยน้ออ

ขณะที่คิดอย่างนี้ ก้ทำให้ชั้นรู้สึกละอายใจขึ้นมา เพราะการใช้เวทมนตร์เสริมความแข็งแกร่งให้ตัวเองมันมักจะให้ความรู้สึกเหมือน ชั้นไม่ได้ใช้ความแข็งแกร่งที่แท้จริงของตัวเองสู้เลย

แต่นี่มันก็เป็นเรื่องดี ทำให้การต่อสู้มันง่ายขึ้น

ง่ายมากที่จะจัดการกับช่องว่างการป้องกันของเธอ กำปั้นของชั้นโดนเข้าไปที่หน้าของคาโลน่า

ชั้นไม่อยากทำอย่างนี้เลยนะ แต่---

“ลืมตาขึ้นมาและดูชั้นสิ! ไม่มีหมาป่าอยู่แล้ว!! การที่มากลัวเพราะอะไรแบบนี้ เธอน่าจะละอายที่เรียกตัวเองเป็นอันดับหนึ่งนะ!!”

ชั้นไม่ได้ใช้แรงเต็มที่ สุดท้ายแล้ว การทิ้งรอยแผลเป็นไว้บนหน้าสวยๆคงไม่ดีแน่

แต่มันก็ยังอยู่ในระดับที่ ทำให้คาโลน่านั้นคุกเข่าอยู่บนพื้น จมูกของเธอมีเลือดไหลหยดลงบนพื้น

มีร่องรอยอาการบาดเจ็บอยู่ตรงมุมปากของเธอ คาโลน่ามองมาที่ชั้น และทันใดนั้นก็เริ่มร้องไห้

ขณะที่ร้องไห้ เธอก็อ้วกออกมา ท้องเธอคงจะปั่นป่วนเหมือนทะเลที่มีคลื่น

หลังจากนี้ คงไม่เป็นไรแล้ว

“อีแลน! วิญญาณตนนั้นยังสิงคาโลน่าอยู่รึเปล่า? อีแล--”

ถึงชั้นจะหลบออกมาด้วยความสามารถทั้งหมดที่มี ดาบสั้นก็ยังปักอยู่ที่ขาของชั้น มีเพียงแค่ด้ามสีเงินที่ยื่นออกมา

แม้ว่าจะมองไม่เห็นสีของเลือดบนกางเกงสีดำ พวกมันก็เปียกชุ่มออกมาอย่างรวดเร็ว

“ชิ  แก..ไอ้บ้าเอ๊ย”

เป็นคนที่น่ารำคญอะไรอย่างนี้ ชั้นไม่คิดเลยว่าเธอจะไปสิงอีแลนตอนที่ชั้นเบนสายตาออกไปชั่วขณะ การที่ใช้วิธีแบบนี้มัน….

ชั้นอดตื่นตระหนกไม่ได้ ถ้ามีจังหวะที่ร่างกายของชั้นถูกชิงไปล่ะก็ คิดไม่ออกเลยว่าผลที่ตามมาจะเป็นยังไง

“คนนึงแล้วไปอีกคนยังไม่พอ นี่แกต้องการอะไรกันแน่?”

คราวนี้ ในที่สุดเธอก็ใช้ร่างของอีแลนให้คำตอบกลับมา

“ชั้นอยาก….ได้เพื่อน”

ชั้นดึงดาบออกจากขา เลือดพุ่งออกมาทันที

“เพื่อนบ้าอะไรฟะ แกแค่อยากได้คนถูกฝังไปด้วยกันเท่านั้นแหละ กลับไปนรกแล้วก็อยู่ที่นั่นเลยนะเฟ้ย”