Because I'm a Weapon Shop Uncle เพราะชั้นคือตาลุงร้านขายอาวุธยังไงล่ะ! : 20 ตาลุงกับคำสาป (3)

Chapter 20: ตาลุงกับคำสาป (3)

ตอนที่ชั้นได้สัมผัสกับอีแลน ชั้นก็เข้าใจเหตุผลว่าทำไมเธอถึงได้ถูกสิง

ร่างเล็กๆของอีแลนนั้น ปลดปล่อยออร่าที่น่าหวาดกลัวและสยดสยองเกินกว่าจะอธิบายได้

มันมีคนประเภทนึงในโลกนี้ ที่ทำให้ผู้คนเหลีกทางได้ตอนที่เดินผ่าน

ออร่าด้านลบที่แข็งแกร่งของพวกเขา ทำให้บรรยากาศโดยรอบถูกบิดเบือนไป ในกรณีที่ออร่าพวกนั้นเข้ามาใกล้ๆล่ะก็ มันจะทำให้คุณรู้สึกแย่เลยล่ะ และตอนนี้ อีแลนก็กำลังเป็นแบบนั้นอยู่

ชั้นเข้าใจแล้ว อีแลน นี่เป็นความผิดของชั้นเอง

อีแลนอาศัยอยู่กับชั้นมาเป็นปีแล้ว ระหว่างนี้ ชั้นพยายามจะทำให้เธอรู้สึกปลอดภัย แต่พอมาคิดดูดีๆแล้ว อีแลนนั้นไม่เคยผ่อนคลายได้จริงๆเลย เรื่องร้ายๆที่เธอพบมาในอดีตมันยังสร้างความกลัวฝังแน่นอยู่ในใจของเธอ

ชั้นไม่เคยบอกกับเธออย่างชัดเจนว่า ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นชั้นจะไม่มีวันทิ้งเธอ

คงจะดีกว่าถ้าพูดไปแบบนั้นถึงแม้จะไม่สามารถรับประกันแบบนั้นได้

จากความกังวลที่ว่าวันหนึ่ง ชั้นจะจากไป ความกังวลที่ว่าวันหนึ่งเธอถูกทอดทิ้ง เธอคอยซ่อนความรู้สึกเอาไว้ และพูดคุยกับชั้นอย่างระมัดระวัง ไม่ว่าจะเวลาไหนก็ยังกลัวอยู่ตลอด

ที่จริงชั้นควรจะรู้สึกตัวตั้งแต่ก่อนหน้านี้แล้ว

ตอนที่ชั้นสอนอีแลนทำอาวุธ ปฏิกิริยาแรกของเธอคือเป็นกังวลว่าชั้นกำลังจะทิ้งเธอไป

กังวลว่าเธอทำให้เกิดเรื่องเลวร้าย กังวลว่าเธอจะทำอะไรแย่ๆลงไป ไม่สำคัญหรอกว่าที่ไหนหรือเมื่อไหร่ ไม่สำคัญว่าชั้นจะเอาใจใส่มากแค่ไหน มันก็ยังคงเหมือนกับตอนที่เธอกลับไปอยู่ในสงคราม เดินอยู่เพียงลำพัง

สำหรับเธอแล้ว การทำอาวุธที่ดีที่สุดไม่ใช่เรื่องสำคัญเลย เรื่องที่สำคัญที่สุดก็คือ การที่เธอได้อยู่ในร้านขายอาวุธ นอนบนเตียงเก่าๆ การได้อยู่เคียงข้างกับชั้น

ตอนที่เราออกมาจากหมู่บ้าน ถึงเธอจะไม่ได้พูดอะไรออกมา แต่อีแลนก็เป็นกังวลมาก

แต่เธอก็ไม่เคยบอกชั้นเรื่องความกลัวในอนาคตของเธอ

เป็นเพราะเธอกลัวว่าชั้นจะรำคาญเธอ

จนถึงตอนนี้ ชั้นต้องใช้แรงเพื่อให้สมองที่ทำงานหนักเกินไปผ่อนคลายลงหน่อย

แต่ครั้งนี้มันไม่เหมือนกัน ชั้นจำเป็นจะต้องให้อีแลนเข้าใจว่า ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ตาลุงร้านขายอาวุธคนนี้จะไม่มีวันทิ้งผู้ช่วยของตัวเองแน่นอน

ถ้าผู้ช่วยคนนั้นจะซุ่มซ่ามไปบ้าง ก็ไม่เป็นไร ถ้าเธอจะชอบร้องไห้ นั่นก็ไม่เป็นไร ถ้าเธอไม่สามารถลืมอดีตที่แสนเจ็บปวดได้ นั่นก็ไม่เป็นไรอีกเหมือนกัน

ถึงเธอจะดื้อรั้น นั่นมันก็ไม่สำคัญ

อีแลนที่นัยตาว่างเปล่า ปลดปล่อยพลังปีศาจออกมาเรียบร้อยแล้ว พื้นดินแตกออก เธอวิ่งเข้าใส่ชั้น

เธอนี่มันค่อนข้างขี้โวยวายเลยนะ อีแลน

ชั้นอ้าแขนทั้งสองข้างออก

หมัดแรกต่อยเข้าที่ท้องชั้น และทันใดนั้นร่างกายของชั้นก็ลอยไปในอากาศเหมือนกับใบไม้ที่ร่วงหล่นในลมพายุ

หืม ชั้นไม่คิดเลยนะว่าผู้ช่วยของร้านจะเป็นโลลิที่มีแรงระดับสัตว์ประหลาดแบบนี้

ร่างกายชั้นกระเด็นออกไปเป็นท่า ‘<’ และหลังชั้นก็ชนเข้ากลางลำต้นของต้นไม้โดยที่ไม่มีอะไรรองรับ เลือดพุ่งออกมาจากปากชั้นเป็นจำนวนมาก

“เอาเลยสิ อีแลน! แรงแค่นี้ยังอ่อนเกินไปนะ!”

เตะสูง มีเท้าพุ่งเข้ามาที่ใบหน้าซีกซ้ายของชั้น และเป็นอีกครั้งที่ชั้นกระเด็นไปในอากาศ

คราวนี้ชั้นต่อต้านเล็กน้อย ในเมื่อชั้นกลัวว่าคอจะหักเอา ใบหน้าของชั้นบวมตุ่ย และปากชั้นก็เต็มไปด้วยเลือด ข้างในปากรู้สึกเค็มไปหมด

“หึหึหึ อีแลน แค่นี้...แค่กๆ แค่นี้ไม่ได้ทำให้ชั้นเจ็บเลยด้วยซ้ำ!!”

อีแลนกัดฟันแน่น

สิ่งต่อมาคือหมัดชุดแบบรัวๆ การโจมตีที่หนักที่สุดคือข้อศอก การโจมตีนี้ทำให้ชั้นหมอสภาพเลยทีเดียว นั่นเจ็บชะมัดเลย ชั้นรับมันไว้ทั้งหมด

อาา อีแลน ชั้นขอโทษนะ

เธอเก็บความทรมานที่มากยิ่งกว่านี้เอาไว้มาตลอดเลย

“มาสเตอร์!!”

ชั้นได้ยินเสียงที่ฟังดูเจ็บปวดของคาโลน่า

ชั้นไม่เป็นไรหรอก เธอคิดว่าชั้นเป็นใครกัน

ชั้นรับการโจมตีไปประมาณสามสิบถึงสี่สิบครั้ง ก่อนที่ชั้นจะไม่สามารถตามทันอีกต่อไป หมัดแต่ละหมัดมีแรงที่จะซัดต้นไม้กระเด็นได้เลย

อดทนไว้ก่อนนะ ร่างกายชั้น

ใบหน้าชั้นเองก็โดนหมัดเข้าเช่นกัน

จมูกชั้นมีเลือดไหลออกมาเข้าไปในปาก และลูกตาของชั้นก็บวมเป่ง

ใครสนกันล่ะ!!

ข้ามกลับมาฝั่งนี้เพื่อชั้น อีแลน!

“หวะ หวา!! ฮึกๆ...ฮือ…..ฮึก...ฮือ แงงง!! หนูไม่อยากทำแบบนี้! หยุดนะ! หยุดมันที!”

กำปั้นที่กำลังรวบรวมแรงอยู่นั้น ตั้งใจที่จะโจมตีถึงชีวิต

บนหน้าเธอเต็มไปด้วยความเศร้าโศก น้ำตาไหลลงมาถึงคางไม่หยุด น้ำมูกเองก็ไหลลงมาผสมกับน้ำตาทำให้ใบหน้าเธอสกปรกไปหมด

เธออยากจะหยุดการโจมตีครั้งสุดท้าย พยายามอย่างหนักที่จะต่อต้านวิญญาณที่สิงเธออยู่ เยี่ยมเลย เธอสู้มันด้วยตัวเองได้แล้ว

การโจมตีนั้นก็ยังพุ่งมาอยู่ดี ชั้นใช้มือรับมันไว้อย่างนุ่มนวล

สุดท้ายแล้ว มันก็เป็นการโจมตีที่ไร้เรี่ยวแรง

ชั้นคุกเข่าลงและกอดเธอซุกไว้ในหน้าอก

“ชั้นบอกแล้วว่าไม่เป็นไรหรอกอีแลน ถึงเธอจะทำอะไรแบบนี้ ชั้นก็ไม่เกลียดอีแลนหรอกนะ เพราะงั้นไม่ต้องกลัวไปหรอก”

“ฮีก…..ฮือออ แงงงงงงง หนูขอโทษหนูขอโทษหนูขอ---”

ซุกอยู่ในอ้อมกอดของชั้น เธอถูน้ำมูกและน้ำตาไปมาบนร่างชั้น

แต่มันไม่สำคัญหรอก

“ดูเหมือนแกจะแพ้แล้วนะ เจ้าตัวตลกสีขาว”

ชั้นพยายามมากที่จะรักษาสติเฮือกสุดท้ายเเอาไว้ และพูดกับคนที่ชั้นมองไม่เห็น

ถึงแม้ว่าชั้นจะมองไม่เห็นมัน แต่ชั้นก็รู้สึกได้ว่าเธอพยักหน้าให้

เพราะว่าออร่าที่ทำให้คนตัวสั่นด้วยความกลัวเริ่มจะบางลงแล้ว

อีแลนเริ่มที่จะขยับ ดีมาก

ดังนั้น ชั้นเองก็……

ภาพที่ชั้นเห็นเปลี่ยนเป็นสีดำสนิท.